ପିଲା ଦିନ କଥା

ମନେ ପଡେ ମୋର ପିଲାଦିନ କଥା 

ଅନୁମାନ ନୁହେଁ କିଛି 

ଲୋକ ମାନଙ୍କର ସହିତ ମୁଁ ଖେଳି 

ବୁଲି ହସି କେତେ ନିତି ।

ଦୁଃଖ  ଶୋକ  ଭୁଲି ଯାଇଛି ମଉଳି  

ଅତୀତ ଦିନର ସ୍ମୃତି 

ବଡ଼ ସାନ କଥା ନ ମାନି ନ ଶୁଣି 

ବୁଲନ୍ତି ପିଲାଏ ଯାଇ ।

ବଣ ତୋଟା ନଈ ପଠା ପୋଖରୀର

ଅପନ୍ତରା ସ୍ଥାନ ବିଲ

 ବୁଡି ଯାଇଥିବା ଲୋକଙ୍କ ଅତୃପ୍ତ

ଆତ୍ମା ତହିଁ ଚାଲ ବୁଲ ।

ହେଉ ଥିବା କଥା ଶୁଣ। ଯାଏ ଲୋକ

 ମୁଖେ ଗାଁଆରେ ବହୁତ

କିନ୍ତୁ ଦିନେ ହେଲେ ଦେଖି ନାହୁଁ ବୋଲି

ପ୍ରାଣ ଯେ ସଦା ଚକିତ ।

ରହି ଥିଲା ବେଳେ ଅଚାନକ ଦିନେ

ସନ୍ଧ୍ୟା ସମୟେ ହଠାତ

ଦେଖି ଦେଲୁ କେତେ ଆଲୋଅ ସେଠାରେ

ଉଠିଲା ହୃଦୟେ କମ୍ଫ ।

ଛନକାରେ ମନ ଶିହରୀ ଉଠିଲା

 ବେଳକୁ ଅନ୍ଧାର ରାତି 

କାହିଁ କେଉଁ ଦୂରେ ରହିଲେଣି ଗାଆଁ

ଦୁଷ୍ଟ ପିଲାଏ କାନ୍ଦନ୍ତି ।

ବୋବାଳି ଛାଡିଲେ ମାଆଲୋ ବୋପ।ଲୋ 

ଏ କି ମିଞ୍ଜି ମିଞ୍ଜି ଆଲ 

ଧାଆଁଲୋ ପଳ।ଲୋ ରହନା ଆଉଲୋ

ହେଇଟି ସେଇ ଭୂତ ଲୋ ।

ଖାଇ ଦେବ ବାବା ପଳାଇ ଚାଲ ଲୋ

ପଳାଇ ଚାଲ ଲୋ ଧାଇଁ

ଏକ ମୁହାଁ ହୋଇ ଧାଇଁବା ଆରମ୍ଭ

କଲେ ହୋଇ ଧଇଁ ସଇଁ ।

ସେଇ ଭୁତ ପ୍ରେତ ପିଶାଚମାନଙ୍କ

ସ୍ମୃତି ଅନୁଭୁତି ମାଳ 

ବହୁତ ଦିନରୁ ପ୍ରଚଳିତ ଭ୍ରାନ୍ତ

 ଧାରଣା ଚିନ୍ତା ସକଳ ।

 ଜାଗ୍ରତ କରାଏ ନିତ୍ୟ ନୈମିତ୍ତିକ

 ବୁଝାମଣା କୁସଂସ୍କାର 

ମନରେ ଆଶଙ୍କା ଭଉଁରୀ ଭିତରେ

 ଉବୁ ଟୁବୁ କରେ ଚିର ।