ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମା

ଜନମ ହୋଇଲେ ମରଣ ନିଶ୍ଚିତ

ପୁନର୍ଜନ୍ମ ପାଏ ଆତ୍ମା

ଭାଙ୍ଗି ରୁଜି ଯାଏ ସ୍ୱପ୍ନ ବାଲିଘର

ଗଢ଼ିବା ଜାଣେ ଧରମା ।

ମାଠିମୁଠି ସିଏ ନିହାଣ ତୂଳିରେ

ଭାବକଳ୍ପେ ଦିଏ ରୂପ

ନିଖୁଣ ଶବଦେ ପାଷାଣ ଦେହରେ

ଆଙ୍କେ ଜୀବନ୍ତ ସ୍ୱରୂପ ।

ଆତ୍ମା ନିର୍ବିକଳ୍ପ ସାକ୍ଷୀ ରୂପେ ସଦା

ଜଡ଼ ପିଣ୍ଡେ ବିଦ୍ୟମାନ

କରମ ଧରମେ ତାହାର ସନ୍ତୁଷ୍ଟି

ଅକର୍ମେ ହୁଏ ଅତୃପ୍ତ ।

ହିଂସା ଅତ୍ୟାଚାର ଖେଳାଏ ଆତଙ୍କ

ବିଧ୍ୱସେ କୀରତିରାଜି

ଭଗ୍ନ କୋଣାରକ ଦିବ୍ୟ ଚାରୁକଳା

କାଳ ଗର୍ଭେ ଯାଏ ହଜି ।

ବିନା ପରିଶ୍ରମେ ଠକି ଭଣ୍ଡି କିଏ

ବୋଲାଉଛି ବଡ଼ଲୋକ

ସାତ ପୁରୁଷକୁ ଜମା କରି ପୁଞ୍ଜି 

ତଥାପି ଶୋଷଇ ରକ୍ତ ।

ହତାଶ ଅଭାବେ ହି୦ସା ବଳାତ୍କାରେ

ମରୁଛି ନିରୀହ ନୀତି

କାମନା ବାସନା କୁତ୍ସିତ କୁକର୍ମେ

ପିଶାଚ ରହନ୍ତି ମାତି ।

ପେଟ ବିକଳରେ କାନ୍ଦଇ ଗରୀବ

କପାଳରେ ଦିଏ ହାତ

ବଞ୍ଚି ଥାଉ ଥାଉ ମରେ ସେ ନିଇତି

ତା ଆତ୍ମା ହୁଏ ଅତୃପ୍ତ ।

ସମାଜରେ ରହୁ ଶାନ୍ତି ଓ ଶୃଙ୍ଖଳା

ସହଯୋଗ ସଦଭାବ

ସଦଗତି ଲଭନ୍ତୁ ସକଳ ଆତମା

ହେଉ ମୃତ ବା ଜୀବିତ ।

ପ୍ରଭୁ ନୀଳକଣ୍ଠ ହୁଅନ୍ତୁ ସହାୟ

ହଳାହଳ ହେଉ ନାଶ

ନ ଭୋଗନ୍ତୁ କେହି ନରକ ଯନ୍ତ୍ରଣା

ଆତମା ସୁଲଭୁ ମୋକ୍ଷ ।