ଛାୟାର କାୟା

ଘନ ଅନ୍ଧକାର ଉଆଁସର ରାତି

 ଝିଙ୍କାରି ଚିତ୍କାର ସୁର

ମଶାଣି ପଠାରୁ ଭାଷୀ ଆସେ କାର

 ଆର୍ତ୍ତ କ୍ରନ୍ଦନ ଚିତ୍କାର

ପରତେ ହୁଏନା ଜାଣି.....

ଦେବୀ ବା ଦାନବୀ ଅବା ମାୟାବିନୀ

 ରାକ୍ଷାସୁଣୀ ପିଶାଚୁଣି ।୧ ।

ଦପ୍ ଦପ ଜଳି ଉଜ୍ବଳ ଆଲୁଅ

 କ୍ଷଣେ ହୋଇଯାଏ ଲୀନ

ବିଜୁଳି ଆଲୋକେ ଦୃଶ୍ୟମାନ ହୁଏ

 ବିକଟାଳ ରୂପମାନ

ତାଳଗଛ ପରି ଠିଆ......

ସତେ ଅବା ଗ୍ରାସ କରିଦେବ କ୍ଷଣେ

 ଦେଖାଇଣ ତାର କାୟା ।୨ ।

ଅତି ନିକଟରୁ ଦେଖିଥିଲି ଦିନେ

 ମୁହଁସଞ୍ଜ ପ୍ରହରରେ

ହାତେଧରି ଶିଶୁ ପନିକିରେ କାଟେ

 ମଶାଣି ବାଲିପଠାରେ

ପିନ୍ଧିଥିଲା ଧଳା ଶାଢୀ.......

ଅକସ୍ମାତ ତାକୁ ଦେଖିଦେଲି ଯେବେ

 ନଦୀରେ ଗଲି ମୁଁ ବୁଡି ।୩ ।

ଶୁଣିଛି ଅନେକ ଶତ ଜନ ତୁଣ୍ଡୁ

 ଏଇ ରହସ୍ୟ କାହାଣୀ

ଗର୍ଭବତୀ ସ୍ତିରୀ ଜୀବନ ହାରିଲା

 ଥିଲା ସେ ଯେବେ ଗର୍ଭଣୀ

ମୋକ୍ଷ ହୋଇନାହିଁ ସେତ.......

ସେଇ ଦିନ ଠାରୁ ଉଆଁସ ତିଥିରେ

 ଘୂରୁଅଛି ହୋଇ ପ୍ରେତ ।୪ ।

କେବେ ରୂପ ନିଏ ଡାହାଣୀ ଭୁସୁଣ୍ଡା

 ପୁଣି ପଶୁରୂପୀ କାୟା

ବରଷା ରାତିରେ ଅର୍ଦ୍ଧ ନିଶାକାଳେ

 ଆସି ହୋଇଯାଏ ମାୟା

କାହା ସହ ହେଲେ ଭେଟ......

ଭୟ ହୋଇ ସେଇ ଦେଖିବା ଜଣକ

 ମରେ ହୋଇ ଛଟପଟ ।୫ ।