କୋକେଇ

ଶୁଣଆରେ ମନ ହୋଇ ସାବଧାନ

କହୁଛି ବୁଝାଇ ଜୀବନ ଦର୍ଶନ ।

ବିନା କାରଣରେ ଅନୁକମ୍ପା କରି

ଦୁର୍ଲଭ ଜନମ ଦେଲେ ସିନା ହରି ।

ତାହାଙ୍କୁ ଲଭିବା ନିମନ୍ତେ ଏତନୁ

ମାତୃ ଗର୍ଭ ଜ୍ଞାନ ଭୁଲିଗଲୁ ମନୁ ।

ଏ ସଂସାରେ ନୁହେଁ କେହି ଚିରସ୍ଥାୟୀ

ଦେବତାହେଲେହେଁ ଅବଶ୍ୟ ମରଇ ।

ପଥ ଶ୍ରମସାରି ପଥିକ ଯେସନ

ନିଜ ଲକ୍ଷ୍ୟ ପଥେ କରନ୍ତି ଗମନ ।

ଶାଶ୍ଵତ ଲକ୍ଷ୍ୟକୁ ମନରେ ବିଚାର

ଭାବକୁ ନିକଟ ଅଭାବକୁ ଦୂର ।

ସାର୍ଥକ ହୋଇବ ଜନମ ତୋହର

ମନେ ପ୍ରୀତ ହେବେ ଜଗତ ଈଶ୍ଵର ।

ଅମୃତର ସୁତ ଅଟୁ ସୁଖରାଶି

ଚେତନ ଅମଲ ହୋଇ ଅବିନାଶୀ ।

ବୃଥା ମାୟା ମୋହେ ହୋଇମତି ଭ୍ରମ

ପାସୋରିଲୁ ସବୁ ବିହିତ କରମ ।

ଏ ସଂସାରେ କେହି ନୁହନ୍ତି କାହାର

ସବୁ ହିଁ ଅଟଇ ବନ୍ଧନ ମାୟାର ।

ଅଭିମାନ କରି ବୋଲୁ ମୋର ମୋର

ପିନ୍ଧିଲା ବସନ ମଧ୍ୟ ନୁହେଁ ତୋର ।

ଆସି ଅଛୁ ଏକା ଚାଲି ଯିବୁ ଏକା

କରିଥିବା ଧର୍ମ ସିନା ହେବସଖା ।

ବେଳ ଥାଉଁ ବୀର ହୋଇ ଉଜାଗର

ବନ୍ଧ ବାନ୍ଧି ତହିଁ ଜଳପୂର୍ଣ୍ଣ କର ।

ଜଳ ଶୁଖି ଗଲେ ହଂସ ଉଡ଼ିଯିବ

ପଞ୍ଚଭୂତ ଦେହ ମାଟିରେ ମିଶିବ ।

ମଲା ମଲା ବୋଲି ଘଡିଏ କାନ୍ଦିବେ

ବାର୍ତ୍ତା ପାଇ ବନ୍ଧୁ ବାନ୍ଧବ ଆସିବେ ।

ଛ' ଖଣ୍ଡ ବାଉଁଶେ କୋକେଇ ତିଆରି

ସଂସାରେ କହନ୍ତି ମୃତ୍ୟୁର ସଵାରୀ ।

ପାଳ ଦଉଡିରେ ବନ୍ଧାହୋଇଥିବ

ତା'ପରେ ଗୋଟିଏ ବିଛଣା ପଡିବ ।

ସେ ପଦେ ହୁଅନ୍ତି ସର୍ବେ ଅଧିକାରୀ

ରାଜା ହେଉଅବା କୃପଣ, ଭିକାରୀ ।

ସେଠି ଚଳେ ନାହିଁ କା 'ର ବାହୁବଳ

ପ୍ରଭୁତ୍ୱ ପଣିଆଁ ନାନା କୂଟ ଛଳ ।

ଏହା ଜାଣି ମଧ୍ୟ ଜୀବନ କାଳରେ

ତୁଚ୍ଛ ପଦ ପାଇଁ କପଟ ଆଚରେ ।

ପଦ ପାଇଁ କେତେ ବାଦ ପ୍ରତିବାଦ

ମାତ୍ର ଶେଷେ ସାର କୋକେଇର ପଦ ।

ସେ ପଦେ ବିରାଜି ମହାଯାତ୍ରା କରି

ଅନନ୍ତ ବିଶ୍ରାମେ ଯିବୁଆର ପାରି ।

ଚାରି କାନ୍ଧେ ବୋହି ଶବ ର ସବାରୀ

ଖଇ ଓ କଉଡ଼ି ବିଞ୍ଚି ବିଞ୍ଚି କରି ।

ରାମ ନାମ ସତ୍ୟ ସର୍ବେ କରି ଗାନ

ବୋହି ନେବେ ତୋତେ ପବିତ୍ର ଶ୍ମଶାନ ।

ଆତ୍ମୀୟ ସ୍ୱଜନ ମୁଖେ ଅଗ୍ନି ଦେଇ

ଅନ୍ତିମ ସଂସ୍କାରେ ଜଳିବ ତୋ ଯୁଇ ।

ଏ ଜୀବନ ବନ୍ଧା ଦୁଇଟି ନିଆଁରେ

ଏନ୍ତୁଡ଼ି ଶାଳରେ ଅନ୍ତିମ ସଂସ୍କାରେ ।

ଦେହ ହୁଏ ପୋଡ଼ି ମୁଠାଏ ପାଉଁଶ

ବଖାଣନ୍ତି ଲୋକେ ଯଶ ଅପଯଶ ।

ଭଲ ଆଚରଣେ ମିଳେ ସଦଗତି

ମନ୍ଦ ଆଚରଣେ ମିଳଇ ଦୁର୍ଗତି ।