ଜାଗ୍ରତ ହୁଅ ଓଡ଼ିଆ

ଦୁଃଖିତ ଅନ୍ତରେ ଆପଣାସୁତରେ

କହଇ ଉତ୍କଳମାଆ

ବେଳ ଥାଉଁବୀର ହୋଇ ତରବର

ଜାଗ୍ରତ ହୁଅ ଓଡ଼ିଆ ।

ବୀର ପ୍ରସବିନୀ ବୋଲି ତୋ ଜନନୀ

ଗରବେ ଫୁଲାଉ ଛାତି

ମୋ ମାନ ସମ୍ମାନ ଟେକ ଅଭିମାନ

ବେଳ ଥାଉଁ ରଖଚେତି ।

ତୋ ପୂର୍ବପୁରୁଷ ସୁବିମଳ ଯଶ

ଗାଥା ଗାଏ ଇତିହାସ

ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ ହୋଇଣ ତାଙ୍କରି

ମୂର୍ଖତା କର ପ୍ରକାଶ ।

ମାତୃଭାଷା ଲାଗି ବହୁ କଷ୍ଟ ଭୋଗୀ

ହସି କଲେ କାରାବାସ

ତାଙ୍କ ସୁତ ହୋଇ କରୁଛ କିମ୍ପାଇ

ଭାଷା ପ୍ରତି ଉପହାସ ।

ଯେଉଁ ଦିନୁ ତୁମ୍ଭେ କହୁଅଛ ଦମ୍ଭେ

ଆମେ ଇଂରାଜୀ ପଢ଼ୁଆ

ସେହି ଦିନୁବାବୁ ମୋତେ ଲାଗେସବୁ

ମନରେ ଭାରି ଅଡ଼ୁଆ ।

ସେ ଲାଗି ତନୟ ଜନନୀ ହୃଦୟ

ସଦା ହୁଏ ବ୍ୟାକୁଳିତ

କର ସେ ଯତନ ଯାଉ ମୋ କଷଣ

ଯଦି ତୁମ୍ଭେ ମୋର ସୁତ ।

ଶୁଣିଲତ ଭାଇ ଦୁଃଖ ଭରା ସେଇ

ଜନନୀ ପ୍ରାଣର ବ୍ୟଥା

ଉଠ ନିଦ୍ରା ତେଜି ସ୍ନାର୍ଥକୁବରଜି

ରଖିବା ତାହାରି ମଥା ।

ମାତୃଭାଷା ପ୍ରତି କରିଣ ଭକତି

ରଖିବା ତାର ମହତ

ଓଡ଼ିଆ ସଂସ୍କୃତି ଲଭିବ ସୁଖ୍ୟାତି

ସମଗ୍ର ବିଶ୍ଵେ ସତତ ।

ଧନ୍ୟ ସେହି ସୁତ ଅଟେ ଭାଗ୍ୟ ବନ୍ତ

ସାଦରେ କରେ ଭରସା

ପ୍ରାଣଠାରୁ ପ୍ରିୟ ସଦା କରେ ଜୟ

ମାତୃଭୂମି ମାତୃଭାଷା ।