ଅକୁହା କଥା

ମନ ଚାହୁଁଥିଲା   କରିବାକୁ ଯାହା

    ଘୁଞ୍ଚି ଘୁଞ୍ଚି ଗଲା ପଦ୍ମ

ଭବ ସାଗରରେ   ନାହିଁ ଥଳକୂଳ

    ଉବୁଟୁବୁ ହୁଏ ପ୍ରାଣ ।

ଶତ ବାଧାବିଘ୍ନ  ପଥ କରେ ରୋଧ

    ହାତଗୋଡ଼ ଦିଏ ବାନ୍ଧି

ସ°ସାର ଜଞ୍ଜାଳ   ଲୈ।ହର ଶୃଙ୍ଖଳ

    ମଣିଷ ବିଚରା ବନ୍ଦୀ ।

ଦୁ:ସହ କଷଣ    ଜୀବିକା ଅର୍ଜନ

    ସତ୍ୟ ଗଳା ହୁଏ ଚାପି

କହିହୁଏ ନାହିଁ    ସହିହୁଏ ନାହିଁ

    ମଣିଷ ଅଣନିଶ୍ୱ।ସୀ ।

ଅନ୍ୟାୟ ଅନୀତି   ଚାଲେ ବେଧଡ଼କ

    ପାପାଚାରୀ ବଳବାନ

ଆଇନ ଆଖିରେ    ଜମା ଧୂଳିମଳି

     ଜମାଖୋର ଧନବାନ ।

ବିଷୟର ବିଷ     କଳୁଷିତ ପଙ୍କ

     ନୀରବ ବିଧି ବିଧାନ

ପ୍ରଖର ସ୍ରୋତରେ   ଭାସିଯାଏ ସତ୍ୟ

     ଯେସନକ ଶୁଷ୍କ ତୃଣ ।

ଧର୍ମ ନାମେ ଭଣ୍ଡ   ମାରେ ଆଖିଠାର

    ଆଚରେ ଭୋଗ ବିଳାସ

ପ୍ରକୃତି ଦୂଷିତ     ଉତ୍କଟ ସଙ୍କଟ

      ଅଭିଶପ୍ତ ପରିବେଶ ।

ନାହିଁ ସ୍ନେହପ୍ରେମ   ଅମୃତ ସରାଗ

    ଘର ବୈକୁଣ୍ଠ ସମାନ

ବୃଦ୍ଧ ମାତାପିତା   ବୃଦ୍ଧ ଆଶ୍ରମରେ

    କାଟନ୍ତି ଶେଷ ଜୀବନ ।

ଯନ୍ତ୍ରର ଦାସ     ଆଜିର ମଣିଷ

     ପଶୁ ହୃଦୟ ବିହୀନ

ବିନା ପରିଶ୍ରମେ   ପ୍ରତିପତ୍ତିଶାଳୀ

   ବ୍ୟଭିଚାର କାଟେ ଦିନ ।

ଭେଦିଯାଏ ମର୍ମ   ଅକୁହା ବେଦନା

    ଅବ୍ୟକ୍ତ କୋହ ଯନ୍ତ୍ରଣା

ଜଳାଏ ଅନ୍ତର    ବିଦାରେ ହୃଦୟ

     ଅନୁଭବି ବୁଝେ ସିନା ।

ଜୀଇଁଛି ମଣିଷ    ନାମକୁ କେବଳ

    ମାତ୍ର ସେ ଜୀଅନ୍ତା ଶବ

ଅସାର ଜୀବନ    ବହୁ ଦୂର ସ୍ୱପ୍ନ

     ସତ୍ୟ ଓ ସୁନ୍ଦର ଶିବ ।