Library
Profile
રે પરી !
રે પરી !
રે પરી, મોગર બનું કે બનું તું ગુલાબી કળી !
વગર મળ્યે તને તું તો, મનમાં જ મારાં ખૂબ હળીભળી !
કે,
તને ફૂલરાણી કહું કે રાતરાણી !
મારાં માંહ્યલામાં આવી મહેકે હવે લળી લળી
એ પહેલાં,
ક્યાંક બોજા હેઠળ હું ન જાઉં કુબ્જા જેમ વળી વળી...
કોરોના એ તોડી નાંખી રહી સહી મારી કમર ગાળી ગળી..
તું જ હતી જીવન જીવવાની એકમાત્ર સરવાણી,
પણ, રે એ કિસ્મત ! તું તો રક્તનાં સગપણે પરાઈ નીકળી.
શું ધારી'તી ને શું તું નીકળી ! શું ખરેખર તું રહી નથી મારી ધૂપસળી !
તો હવે ભૂલવું જ રહ્યું તને, તારી કરમ કરતૂતો સંગ !
સ્વાર્થની ક્યારે થઈ ગઈ મૂરત, ન કેમ જાણી શકી હું તવ રંગ !
કહેવા પૂરતી જ રાખી છે તે એને 'મમ્મા' લોકલાજે કે પછી સ્વાર્થ તળે !
વેડફી જ નાંખી એણે જિંદગી તારી પાછળ વગર બદ ઈરાદે,
ઈશ્વર જ હવે જુએ, કર્મ તારાં ને એનાં ય, કર્મકહાની સાંભળી !
ન્યાય મળશે ક્યારેક તો, તુજ નહીં તો, મુજ હસ્તે નિરાળી,
રોકી શકે તો કર કોશિશ. લે આ ઊભી એ, તુજ પરનાં વાત્સલ્ય ભાવે ન રાખતી એને ટળવળી.
