ଗଛ୍

 ଦେଖଲେ ଲାଗସି, 

      ମାହାପୁରୁ ବନେଇଛେ ତତେ 

          ବନେ ଫୁରସତରେ

      କାଏଁଯେ କି ମନ ମତୁଆଲ୍ ହେସି 

          ତୋର ଖୁଲା ହଁସି ରେ ।

ଅନୁଭବ କରସିଁ, 

       ଦାନ୍ ଦେବାର ବଢେଟେ ଇଚ୍ଛା 

           ରହିଛେ ତୋରନେ ଭରି 

       କାଏଁଯେ କି ଉନ୍ଝା ମାନକେ 

          ଦାନ ଦେଇ ତୋର ମନ ଯାଏସି ପୁରି ।

ଜୁଲେଇ କରି ପାଏସିଁ,

      ସମୁନଦରର ଗହୀର ନୁ ବଲି 

         ତୋର ଗୁନର ଗହୀରତା 

       କାଏଁଯେ କି ପରର୍ ଉପକାରରେ 

         ଜୀବନ୍ ଦେବାର ଟା ତୋର୍ ମହାନତା ।

ସମୀକ୍ଷା କରି ଜାନସିଁ, 

      ନିଜର-ପର ଭେଦଭାବ ନୁ ବନେ ଉପରେ 

         ମୁଡ ଟେକି ହଁସୁଛୁ ତୁଇ 

      କାଏଁଯେ କି ପତର ପନତର ଶୀତଲ ଛାଏଁ

         ଶତ୍ରୁ କେ ବି ଦାନ କରସୁ ତୁଇ ।

ଏତେ ଗୁନ ଥାଇ ବି,                       

    ଖାଏନା ପିନ୍ଧନ ବାସଠାନ ଆରୁ 

        ଅମ୍ଳଜାନ ଦେଇକରି 

    ଧ୍ୱଂସ ହେଉଛୁ ମୁନଷର୍ ହାତେ, ଯାହାର ଲାଗି 

        ତୁଇ ସବୁବେଲେ ଉପକାରୀ ।

ଗୁହେର କରୁଛେଁ, 

   ହେ ମାନବ୍ ସମାଜ ହେଇ ସଚେତନ 

         ଛାଡି ଦିଅ ଗଛ୍ କଟା 

   କାଏଁଯେ କି, ମୁନଷର ସତ୍ତା ସେତେ ସମ୍ଭବ 

       ଯେତେ ଆମେରେ ଜଗାମା ଇ ଗଛ୍ ଟା ।