ପଶିଲି ଶରଣ

ଧନ୍ୟରେ ଧନ୍ୟ ତୁ ଦଇବ 

ତୋ ଚିନ୍ତା କେ ଅବା କଳିବ ? 

ମୁଁ ତେଣୁ ବିମୂଢ଼-କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ।

ତୁ ଯଦି ସତ୍ୟ ର କାରକ 

ବାରେ ତୁ ହୋଇ ସୁଚିନ୍ତକ 

ତୋ ସୃଷ୍ଟି ତୁରେ ରଖ ରଖ ।

ଦୁଃଖ କି ତୋତେ ଅଗୋଚର 

ତୁ ଜାଣୁ ସର୍ବ ସମାଚାର 

ରଖରେ ରଖ ଚକ୍ରଧର ।

ପଶିଲି ତୋ ଠାରେ ଶରଣ                 

  ଭରଷା ଏକା ତୋ ଚରଣ                    

 ତୋ ନାମ ଡାକି ପୁନଃ ପୁନଃ ।        

      

 ଦ୍ରୌପଦୀ ପ୍ରାୟ ମୁହିଁ ହୋଇ 

ତୋ ପାଦେ ମନମୋର ଥୋଇ 

ଟେକୁଛି ହାତ ମୋର ଦୁଇ ।