କବି ଓ କବିତା

କବିତା କୋଣାର୍କ ତୋଳି ଦେଇପାର

ଶବ୍ଦରେ ଶବ୍ଦକୁ ଯୋଡ଼ି,

କଲମ ନିହାଣେ କେତେ ରୂପ ପୁଣି

ତୁମେ ଦେଇପାର ଗଢି ।

ନନ୍ଦନ ବନରୁ ପାରିଜାତ ଆଣି

ପ୍ରେୟସୀ ବେଣୀରେ ବାନ୍ଧ,

କାଳିରେ ସଜାଅ ପ୍ରିୟାକୁ ଏମିତି

ଲାଜ ହେଇଯାଏ ଚାନ୍ଦ ।

ପ୍ରଜାପତି ସହ ଉଡି ବୁଲ ତୁମେ

ଫୁଲରୁ ଫୁଲକୁ ନିତି,

ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ରଙ୍ଗ ମାନସରେ ଭରି

ଗାଅ ପ୍ରକୃତିର ଗୀତି ।

ବିରହ ବେଦନା ପ୍ରେମିକ ଭାବନା

କବିତା ପଂକ୍ତିରେ ଆଙ୍କ,

ଗରିବର ଭୋକ ଅଭାବୀର ଦୁଃଖ

ସରଳ ଭାଷାରେ ଲେଖ ।

ସାମ୍ୟବାଦ ମନ୍ତ୍ର ଗାଇଚାଲ ତୁମେ

ଭେଦଭାବ କରି ଦୂର,

ହିନ୍ଦୁ ମୁସଲିମ ସର୍ବେ ଏକାକାର

ନାହିଁ ପର ଆପଣାର ।

ଭାଷାପ୍ରୀତି ଆଉ ଦେଶପ୍ରେମ ଭାବ

ଜଗାଅ ପାଠକ ମନେ,

ପୁରାଣ ବାରତା ଇତିହାସ ଗାଥା

କହି ଯାଅ କାନେ କାନେ । 

ଧନ୍ୟ ତୁମେ କବି କଲମ ମୁନରେ

ଆଣି ପାର ତୁମେ କ୍ରାନ୍ତି,

ପଦରେ ପଦରେ ନିଆସି ମନରେ

ଭରି ପାର ପୁଣି ଶାନ୍ତି ।।