ଅଧା ଜୀବନର ଭୋକ

ଗୋଟିଏ ରାତିରେ, ଯେତେବେଳେ

ଅଧା ଜୀବନ ମୋ ପାଖରେ ଶୋଇଥିଲା,

ଯେହେତୁ, ମୃତ୍ୟୁର ଶୀତଳ ହାତ

ବାକି ଅଧକୁ କାଖେଇ ଧରି ବୁଲୁଥିଲା ।    

ବୟସ ସହ ହଜେଇ ଦେଇଥିବା

ସୁଦୂର ସିଧା ରାସ୍ତା ମାନଙ୍କୁ ଖୋଜିଲି ।        

ଅତୀତର ଗଭୀର ଅନ୍ଧକାର ମଧ୍ୟରେ

କେବଳ ଅଂକାବଂକା ମୋଡ ରାସ୍ତାମାନେ ଦିଶିଲେ ।  

ସେହି ଅନ୍ଧାରକୁ ଦେଖିବା ପାଇଁ

ଛୋଟିଆ ତାରାଟିଏ ବି ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ନଥିଲା ।  

ଅଧା ଜୀବନର ଭୟଙ୍କରତା ଭିତରେ ଅନୁଭବ କଲି,                 

ଏକ ଅବରୁଦ୍ଧ ପଥ ନିକଟରେ ଛିଡା଼ରହିଛି

ଏବଂ ପାଇଲି କିଛି ହାଲୁକା ମୁହୂର୍ତ୍ତ ।   

ଜୀବନର କାହାଣୀକୁ ପରବର୍ତ୍ତୀ ଘଟଣାରେ

ପରିଣତ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲି ।    

ଯେତେବେଳେ ପ୍ରଭାତ ଖୋଲିଲା, ଏବଂ ରାତି ନଥିଲା, 

ବାକି ରହିଥିବା ଅଧା ଜୀବନର ଆବର୍ଜନା ଗୁଡ଼ିକୁ ଧରି,          

ସଙ୍କୋଚ ମନରେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଖୋଲା ଦ୍ୱାର ନିକଟରେ, 

ପତଳା ହୋଇ ଛିଡା ହୋଇଗଲି ।  

ଅନ୍ଧକାର ଭିତରୁ ଦେଖି ପାରିଲି, 

ଅନ୍ଧ କରିଦେଲାଭଳି ଏକ ଯଜୁଲ୍ୟ ଦୀପ୍ତି ।  

ଉଷ୍ମ ହୋଇଗଲା ମୋର ଭିତରର ନିଶ୍ୱାସ,    

ନିମ୍ନଗାମୀ ନର୍କରୁ ହାତ ଧରି ଟାଣୁଥିଲା ଅର୍ଦ୍ଧେକ ଜୀବନ ।  

ଏବଂ ବିସ୍ତୃତ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଶିଖରରୁ ପ୍ରଭାତର ଉଜ୍ଜଳ ପୁରୁଷ 

ସମାନ ଭାବରେ ଟାଣୁ ଥିଲା ବାକି ଅଧା ଜୀବନ । 

ଶୋଇବା ସହିତ ବ୍ୟସ୍ତ ରହି , 

ମୁଁ କିପରି ସେହି ପଥରେ ପ୍ରବେଶ କଲି,

ମୁଁ ଜାଣେ ନାହିଁ ।  

କେବଳ ଏତିକି ମୁଁ ଜାଣେ,

ଯେତେବେଳେ ମୋର ପାଦ ଗଭୀର ଅନ୍ଧକାରରୁ, 

ଏକ ଆଲୋକିତ ରାସ୍ତାକୁ ଖୋଜିଲା,   

ମୁଁ ପଛକୁ ଚାହିଁଲି, ଲାଗିଲା - 

ଯେପରି ଗଭୀର ସମୁଦ୍ରର ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଜୁଆରରେ ବୁଡ଼ି ଯାଉଥିବା ବେଳେ 

ମୁଁ ବିସ୍ମିତ ହୋଇ ନିଜକୁ ମିଛ କହୁଛି !

ପ୍ରସସ୍ଥ ବର୍ଜ୍ୟବସ୍ତୁ ମାନଙ୍କୁ ଧରି ସଂସାର କୂଳରେ 

ପୁଣି ପହଂଚିବାକୁ ଆଖି ବୁଜି ଚେଷ୍ଟା କରୁଛି ।   

ଯେତେବେଳେ ମୋର ଆଖି, 

ସେହି ଭୟର ସର୍ବେକ୍ଷଣ ଆରମ୍ଭ କଲା, 

ସେତେବେଳେ ମୋର କ୍ଳାନ୍ତ ଅବୟବ ବିଶ୍ରାମ ଖୋଜିଲା । 

ଏବଂ ସର୍ବଦା ଧାବମାନ ମୋ ହୃଦୟ ଶାନ୍ତ ହୋଇ ଆସିଲା !  

ମୁକ୍ତି ପାଇଁ ଦୌଡିବାକୁ ଯେବେ ଚାହିଁଲି,    

ପାଦ ଦୁଇଟିକୁ ଜୀବନ୍ତ ପାଇଲି ନାହିଁ ।   

ମୁଁ ସ୍ଥିର କଲି ମୋର ଅଗ୍ରଗାମୀ ପଦକ୍ଷେପ ହେବ –

ନର୍କର ଗର୍ତ୍ତକୁ ଏଡ଼ାଇବା ।   

ମୋର ଡାହାଣ ପାଦ ନର୍କରେ ଥାଇ ବି, 

ମୁଁ ସ୍ୱର୍ଗର ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ପାଇଯିବି ବୋଲି ଦାବି କରୁଥିଲି ! 

ନିମ୍ନକୁ ମୁଁ ଆଉ ଚାହିଁଲି ନାହିଁ , ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗରେ ଚୋରା ବାଲିର ଖାଲ । 

ଚଳପ୍ରଚଳ ହେଉଥିବା ଅଳ୍ପ ଜୀବନକୁ , 

କ୍ଷମା ଦେବା ପାଇଁ ଉଭୟ ହାତ ପରସ୍ପରକୁ ଜାବୁଡି ଧରିଲେ !  

ସକାଳ ଏବଂ ବସନ୍ତର ନିଶ୍ୱାସ ସହ ସ୍ୱଳ୍ପ ଜୀବନ,

ବିସ୍ତାରିତ ଆଲୋକକୁ ଚାହିଁଲା ।  

ମେଷ ରାଶିର ସୂର୍ଯ୍ୟ ସହିତ ତାରକାମାନଙ୍କ ଈଶ୍ୱରୀୟ ପ୍ରେମ ,

ଦେଲା କିଛି ହାଲୁକା ଭରସା; କିଛି ହାଲୁକା ଆଶା ।        

ମନେ ପଡିଗଲା ଯେତେବେଳେ ମୁଣ୍ଡ ଝୁଲା ହୋଇ

ତଳକୁ ଓହ୍ଲାଇ ଥିଲି ସେଦିନ !   

ଏବଂ ପଛେ ପଛେ ଆସିଥିଲା ପୁରା ମଣିଷଟା, 

ଏକ ଗୁମ୍ଫାର ପାଟିରୁ ନାଲି ରଙ୍ଗ ବୋଳି ! 

ଆସୁ ଆସୁ ପେଟର ନିୟୁତ ଭୋକ ସିଂହଗର୍ଜନ ପରି କାନ୍ଦିଥିଲେ !

ଏ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବି ସେ ଭୋକ ମେଣ୍ଟିଲା ନାହିଁ ! 

ଉପର ଉଡ଼ାଣ ନେବାକୁ ଓ ପରବର୍ତ୍ତୀ ରାସ୍ତା ପାଇଁ  

ଯେତେବେଳେ ହୃଦୟର ନିଶ୍ୱାସ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହେଲା ;  

ମୋର ଚିନ୍ତିତ ଆଖି ଅନୁସନ୍ଧାନ କଲା ମୋ ପ୍ରଥମ ଆଵିର୍ଭାଵର ମୁହୂର୍ତ୍ତକୁ । 

ଏକ ଗଧିଆ ପରି ଶୋଇରହି ଛାତିର ସେଇ ପତଳା ଚମକୁ ଚାଟୁଥିଲି,  

ଏବଂ ଅପେକ୍ଷା କରିଥିଲି ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ,    

କିନ୍ତୁ ସେ ଥିଲେ ନିର୍ଦ୍ଦୟ ଯାହାଙ୍କୁ ଦେଖି ମୁଁ ଥରି ଉଠିଲି ।

କାରଣ ସେ ମୋ ହାଡ଼ ମଧ୍ୟରେ ଭରି ଦେଇଥିଲେ ଶୋଇ ରହିଥିବା 

ପୂର୍ବ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଅସଂଖ୍ୟ ଦୁଃଖ, ସମସ୍ତ ଚିନ୍ତା ।  

ଏକ ସୂର୍ଯ୍ୟହୀନ ରାତିରେ ସେଦିନ ଭୟଭୀତ ହୋଇ 

ନିଜକୁ ନିଜ ଛାଇ ସହ ଦୌଡିବାକୁ ଚାହିଁଲି ।    

କିନ୍ତୁ ଯେତେବେଳେ ମୁଁ ତାଙ୍କ ସହ ମୁହାଁମୁହିଁ ହୋଇଗଲି,   

ମତେ ସେ ବାଧା ଦେଲେ ଏବଂ ନୀରବତା ଠାରୁ ଦୁର୍ବଳ ସ୍ୱରରେ କହିଲେ -   

"ଏଠାରୁ ଯାଇ ତୁମେ କେଉଁଠାକୁ ଯିବ? ଯେଉଁଠାକୁ ଯାଅ,

ଧ୍ୟାନ ଦିଅ। ତୁମ୍ଭେ ପୁଣି ଏଠାକୁ ଫେରିବ ! 

ମୁଁ କାନ୍ଦିଲି ଓ କହିଲି , "ମତେ ଦୟା କର! 

ଏହି ଉଷ୍ମ ପୃଥିବୀକୁ ଆସି ,ପୁଣି ମର୍ତ୍ତ୍ୟର 

ଆବଶ୍ୟକତା ଅନୁଯାୟୀ କବର ନେବାକୁ ମୁଁ ଚାହୁଁ ନାହିଁ । " 

ସେ ଉତ୍ତର ଦେଲେ - "ମୁଁ ଛାଇ, ମୁଁ ବି ଦିନେ ମଣିଷ ଥିଲି ;   

ଏବେ ବି ଦ୍ୱାରକାର ଅଜ୍ଞାତ ସମୁଦ୍ର ମତେ ଖୋଜୁଛି !

ଆଗକୁ ତୁମର ଆଶାର ପର୍ବତ 

ତୁମ ମନୋନୀତ ଜିନିଷ ତୁମେ ଏଠାରେ ପାଇପାରିବ । "

ଫେରିବାକୁ ବସିଲିଣି କିନ୍ତୁ, ଏବେ ବି ମୁଁ ଚାହିଁଛି ମୋ ଇପ୍ସିତକୁ ।।