ବର୍ଷା

କାଳି ଗାଈ ପହ୍ନା ପରି

ଆକାଶ ଛାତିରୁ ଝୁଲିପଡେ  

ଓଦା ଓଦା ପାଗରେ, ବର୍ଷାଋତୁ । 

ନୂଆ ବୋହୂଟିଏ ପରି 

ମଥାରେ ବଉଦ ଓଢଣା ଟାଣି

ଥିରି ଥିରି ଆସେ ବର୍ଷାରାଣୀ ।

ଧାନଖଳା ମନ୍ଦାର ମୂଳରେ 

କୁଟାଛତୁ ଫୁଟେ 

ବତୁରା ଚେହେରାରେ ।

କଞ୍ଚା ଦୁବ ସଜାଇ 

ଭଜା ବିରି ପରି ମାଟିର ଦେହ ବାସେ ।

ଝରକାର ରେଲିଂ ଡେଇଁ 

ତରାଟର ଧଳା ଗାଲ ଦିଶେ ।

ଆଷାଢ଼ର ବର୍ଷା ସୁନ୍ଦରୀଙ୍କୁ ଦେଖି ,

ଜ୍ୟେଷ୍ଠର ଡହ ଡହ ତାତିଲା ଖରାରେ 

କୃଷ୍ଣଚୂଡ଼ାର ଟହ ଟହ ଲାଲ ହସ ଲିଭିଯାଏ।

ଯିଏ ଦିନେ ଧୁ ଧୁ ଖରାରେ ଜଳି ଜଳି ହସୁଥିଲା

ସତେ ଯେମିତି କହୁଥିଲା -

ବଂଚିବାକୁ ଚାହଁ ଯଦି 

ବଂଚ ମୋ ଭଳି । 

ଜୀବନର ପ୍ରଚଣ୍ଡ ତାତିରେ 

ନିଜର ଦୁଃଖକୁ ଜାଳି 

ହସିବାକୁ ଚାହଁ ଯଦି; 

ହସ ମୋ ଭଳି :

ପ୍ରାଣ ଖୋଲି ଅସରନ୍ତି ଲାଲ ହସ ।  

ଶ୍ରାବଣର ମେଘକୁ କିଏ 

କିପରି ବିଶ୍ୱାସ କରିବ ?

କେତେବେଳେ ସେ ହଠାତ୍ 

ଅଦିନ କୁଣିଆ ଭଳି ପହଂଚିଯିବ 

କାହା ମନ ଅଗଣାରେ ।

ପୁଣି, ଘରର ଝରକା ଠେଲି 

ଭିଜେଇ ଦେବ କାହାର ସ୍ମୁତିକୁ । 

ଭୁଲି ଆସୁଥିବା କ୍ଷତକୁ 

ଉଖାରି, ପୁଣି ମନେ ପକାଇଦେବ

ହାରିବାର ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ଯନ୍ତ୍ରଣା ।

ଶ୍ରାବଣର ବର୍ଷା -

ଏକ କ୍ଷତ ଓ କ୍ଷତିର ଋତୁ 

ରିକ୍ତ ଓ ରକ୍ତାକ୍ତ ହେବାର ଋତୁ ।

ଶ୍ରାବଣର ସ୍ୱର -

ପୁଞ୍ଜିଭୂତ ବେଦନାର 

ସମ୍ମିଳିତ ଏକ ଦୀର୍ଘଶ୍ଵାସ ।

ଝରକାର ଆରପାଖେ 

ଜଳେ, ଅନାସକ୍ତ ବର୍ଷାର ଅଶାନ୍ତ ଶ୍ରାବଣ, 

ଯୋଗୀର ଚାତୁର୍ମାସ୍ୟ ଏକାନ୍ତ ଇଛାର ଋତୁ ।

ବର୍ଷାର ନିଆଁରେ ଜଳିବାର ଯନ୍ତ୍ରଣା ; 

କାନ୍ଦ କାନ୍ଦ ଆଖିର ଦର୍ପଣରେ, 

ଗାଁ ପାଖ ନଈ ପରି -  

ଦୁଃଖ ବହୁତ ଚିହ୍ନା ଚିହ୍ନା ଲାଗେ ।

ବର୍ଷା ଆସିବ ଏବଂ 

ବିଦା ହୋଇଯିବ 

ନିଷ୍ଠୁର ପ୍ରେମିକ ଭଳି 

ଆପେ ଆପେ 

ଉପହାର ଦେଇଯିବ ଶୋକ ଓ ସଂତାପ ।

ତା'ର ପ୍ରତ୍ୟାବର୍ତ୍ତନରେ 

ଆମେ କେବଳ କାଗଜ ଡଙ୍ଗାଟି ପରି 

ଭାସୁଥିବା ତା' ବିରହରେ ।