ଜୀବନକୁ ପ୍ରଶ୍ନ

ମା' ପେଟରୁ ଥରେ ବାହାରି ଆସିଲା ପରେ 

ପୁଣି ସେଠାକୁ ଫେରି ହୁଏ ନାହିଁ ।

ଜୀବନଟା ବଢେ , ବଡ ହୁଏ, 

ବଢି ବଢି ଦିନେ, ଜୀବନଟା  

ପିଲାଦିନ ଜାମା ପରି, ନିହାତି ସଂକୀର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଯାଏ

ଖାଇ ସାରିଥିବା ଅଇଁଠା ପତରରେ,

ଲାଗିଥିବା କିଛି ଭାତ ପରି, 

ଅର୍ଥଶୂନ୍ୟ ଲାଗେ ଜୀବନ ।

ଅବ୍ୟକ୍ତ କିଛି ଯନ୍ତ୍ରଣା ଉଠ୍ ବସ୍ ହୁଏ  

ନିଜଠାରୁ ମୁକ୍ତ ହେବାକୁ । 

କାହିଁକି ନା ନିଜ ଗଢା ଦୁନିଆରେ 

ନିଜେ ପୋତି ହୋଇ ଯାଇଥାଏ ।

ଦର୍ପଣ ସାମ୍ନାରେ ନିଜକୁ ଦେଖିଲେ, 

ଜଣାପଡେ, ଶତ୍ରୁ ପାଲଟି ଯାଇଛି, ସମୟ ।

ଯେଉଁ ଡାଳରେ ବସିଥାଏ, ସେଇ ଡାଳକୁ କାଟେ ଜୀବନ,

କାରଣ, ସବୁ ସ୍ୱପ୍ନର ଶେଷରେ ଥାଏ ସୂର୍ଯ୍ୟାସ୍ତ, 

ସବୁ ବାଙ୍କର ଶେଷରେ ଥାଏ ପାଉଁଶ ।  

ଆବେଗର ଆନ୍ଦୋଳନ ସରିଯାଏ, 

ଚିତା କାଠ ଜଳିଗଲା ପରି ;

ଜୀବନ ଚାରିପାଖେ ଗଡୁଥାନ୍ତି 

ତା' କର୍ମର ଭଙ୍ଗା ହାଣ୍ଡି ।

ଦେଖ୍ ଜୀବନ ! 

ଚାରିପଟେ ଲାଗିଲାଣି ପୋଷ୍ଟର୍, ତୋ' ପ୍ରସ୍ଥାନର, 

ପ୍ରିୟଜନ ମାନଙ୍କର ଓଠରେ ଭାସିଲାଣି, 

ଅଦମ୍ୟ ଭାଷା : ତୋ' ବିଦାୟର ।

ତଥାପି, ତୋ ପାଇଁ କେତେ ରଙ୍ଗୀନ, ଏ ଦିଗ୍ ବଳୟ !

କେତେ ଶୋଭାବନ୍ତ, ଏ ଦୁରନ୍ତ ପାହାଡ଼ ! 

ସୌଖିନ ମାୟାରେ ଚିତ୍ରିତ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ।

ଜୀବନ ରେ ! ମୋ ଧନ ! ନିରେଖି ଦେଖେ, 

ମାଂସ ଦୋକାନରେ ଛାଡଖାଇ ଭିଡ଼ ପରି,

ଏବେ ବି ଆଶା ମାନେ 

ବେଢ଼ି ରହିଛନ୍ତି ତୋ' ଚାରିପାଖରେ ।

କହିଲୁ ଦେଖି -

ପକ୍ଷୀ କ'ଣ ନେଇପାରେ ନିଜ ନୀଡ଼ 

ଉଡ଼ିଗଲା ବେଳେ ?