ଅନନ୍ତ ଧ୍ବନି

ସ୍ମୁତି କେବଳ ଅତୀତର ଛାଇ ନୁହେଁ, 

ଜୀବନର ଘଟିଥିବା ଘଟଣା ମାନଙ୍କର ସଂସ୍କରଣ ।

ଗଢା ଯାଇଥିବା ମୂର୍ତ୍ତି ମାନେ, 

ସମୟ ସହିତ କେବଳ ଭଗ୍ନାବଶେଷ ପାଲଟି ଯାଆନ୍ତି ।

କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କ ସ୍ମୁତି ଗୁଞ୍ଜନ କରେ ସଦାବେଳେ, ମନ ଭିତରେ ।

 

ପଢ଼ିଥିଲି କେଉଁ ଧର୍ମଗ୍ରନ୍ଥରେ, ଶବ୍ଦ ହିଁ ବ୍ରହ୍ମ ଅଟେ ,

ମାତ୍ର, ଜୀବନ ଶିଖାଇଲା ଅନ୍ନ ହିଁ ବ୍ରହ୍ମ । 

କିନ୍ତୁ, ଅସଲରେ ବ୍ରହ୍ମ କେବଳ ଏକ ଯନ୍ତ୍ରଣା ।

ସୃଷ୍ଟିର ସବୁଠୁଁ ମଧୁର ମୁହୂର୍ତ୍ତର, 

ଉନ୍ନୟନ ହୋଇଥାଏ ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ।  

ଈଶ୍ୱର ନାମକ ଏକ କଳ୍ପନା ହିଁ, 

ଉପହାର ରୂପେ ଦେଇଥାଏ ଯନ୍ତ୍ରଣା । 

ସର୍ବଦା ତାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବାକୁ, 

ଆଉ ନିଜ ମୁକ୍ତିର ମନ୍ତ୍ର ଜପ କରିବାକୁ । 

  

ସ୍ମୁତି ଅଟେ ଜୀବନର ଇତିହାସ । 

ଯମ ବା ଚିତ୍ରଗୁପ୍ତଙ୍କୁ ଲେଖିବାକୁ ପଡେ ନାହିଁ ପାଞ୍ଜି । 

ଚୟନ କରିବାକୁ ପଡେ ନିଜ ସ୍ୱର୍ଗ କିମ୍ବା ନର୍କ, ସ୍ମୁତି ଭିତରୁ ।  

ଆକାଶରୁ ଗୋଟିଏ ତାରା ବାଛିନେଲା ପରେ, 

ଆକାଶକୁ ଭାଙ୍ଗି ଚଉତି, 

ଗୋଟେ କଣରେ ଫିଙ୍ଗି ଦେବାକୁ ପଡେ ।

 

କିନ୍ତୁ ଚୟନ ହୋଇଥିବା ତାରା,

ଯେତେବେଳେ ଧୂମକେତୁ ହୋଇଯାଇ,  

ନିଜ ଉର୍ଜାରୁ ସୃଷ୍ଟି ହୁଏ ଅସଂଖ୍ୟ ଜ୍ୱଳନ୍ତ ଇଛା ।

ସେତେବେଳେ ହସ ମାନେ, 

ଅଟ୍ଟହାସ ହୋଇ ନିଜକୁ ହତ୍ୟା କରନ୍ତି ।    

ଯେମିତି ଛିନ୍ନମସ୍ତା ହସିଥିଲେ, 

ନିଜ କଟା ମୁଣ୍ଡ ନିଜ ହାତରେ ଧରି ।  

ଗ୍ରୀଷ୍ମ, ଶରତ , ଶିଶିର ,ହେମନ୍ତ ମଧ୍ୟରେ, 

ଏମିତି ବି ଏକ ଋତୁ ଆସେ, 

ଯେଉଁଥିରେ, ଖାଇବା, ପିଇବା, ବଂଚିବା ଅସମ୍ଭବ ଲାଗେ ।

ବିରକ୍ତି ଓ ନିରାଶାର ରକ୍ତ ପ୍ରବାହିତ ହୁଏ ଦେହରେ । 

ନିଦରୁ ଉଠିବା କ୍ଷଣି ହତାଶା କାନ୍ଧ ଉପରେ ବସିପଡ଼େ ।

ପ୍ରେମ, ପ୍ରଣୟ, ଦର୍ଶନ, ବେଦ, ପୁରାଣ, 

ସବୁକିଛି ଅରୁଚିକର ଲାଗେ ।  

ଯଜ୍ଞର ଧୂଆଁ ପରି, କଣ୍ଠରେ, ନେତ୍ରରେ, 

ପ୍ରାଣରେ ଏହି ଋତୁର ଜ୍ୱଳନ ଭରିଥାଏ ।  

ଦେହ କଣ ମରିଯାଏ , ଯେବେ ମରିଯାଏ ଆତ୍ମା ? 

ଜୀବିତ ରହିବା କଣ କେବଳ ଶ୍ୱାସ କ୍ରିୟା କରିବା ? 

   

କେତେ ଧୁନ୍, କେତେ ରାଗ ଯାହା ସଂଗୀତ ହୋଇ 

ଜୀବନରେ ଦିନେ ଉଠିଥିଲା, 

ତାହାର ସ୍ୱର କେଉଁଠି ହଜିଯାଏ ?

 

ପ୍ରଣୟ ଭାଙ୍ଗି ଆସିଲେ କଣ ସାଗର ବି ଶୁଖିଯାଏ ? 

ପ୍ରେମକୁ ଓ ଦେହକୁ ଅଲଗା ଅଲଗା ଭାଷା ପଢିବାକୁ ପଡେ ।  

ସ୍ପର୍ଶର ଭାଷା ଅଲଗା ଓ ଲୁହର ଭାଷା ଅଲଗା ହୋଇଯାଏ । 

 

ଜୀବନ କେବଳ କିଛି ପ୍ରତିକ୍ଷାର ରୁଦ୍ଧଶ୍ୱାସ ହୋଇ ରୁହେ ।  

ସବୁ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ପ୍ରତୀକ୍ଷାରେ ଥାଏ,

ପ୍ରତୀକ୍ଷା ଯେବେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୁଏ ସେ ମୁହୂର୍ତ୍ତକୁ ଫାଙ୍କି ହୁଏନା ।  

 

ପ୍ରେମ ତା ମାର୍ଗରେ ବିଚଳିତ ବିଘଟିତ ହୋଇଯାଇ, 

ଅନ୍ତରୀକ୍ଷର ମଥାରେ ଗୋଲ୍ ବିନ୍ଦି ପରି,  

ନାଲିଆ ସୂର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ଝଟକୁଥାଏ ପ୍ରସ୍ଥାନ ପର୍ଯ୍ଯନ୍ତ ।  

ସଂସାରର ସବୁ ଯୁଦ୍ଧ ଲଢ଼ା ହୋଇଛି, 

କୌଣସି ସ୍ତ୍ରୀର ଶୂନ୍ୟ ଆଖିର ଉତ୍ତୁଙ୍ଗ ନୃତ୍ୟ ପାଇଁ ।

ତା ଦେହର ମାପଚିତ୍ର ଓ ନକ୍ସା ପଛରେ ଘୁରିବୁଲେ, 

ଅସଂଖ୍ୟ ପାଣିଚିଆ ଆଖି । 

ଟ୍ରୟ ର ଇତିହାସ ଲେଖା ହୋଇଥିଲା ହେଲେନ୍ ଆଖିରେ । 

କ୍ଲିୟପାର୍ଟାର ଗର୍ବ ପାଇଁ ଇଜିପ୍ଟ ଓ 

ଦ୍ରୌପଦୀର ଅଭିମାନ ପାଇଁ ମହାଭାରତ ।

   

ସେବେଠାରୁ ଦୁନିଆର ସବୁ ଯୁଦ୍ଧର କାରଣ ସ୍ତ୍ରୀ ହିଁ ରହିଆସିଛି, 

ତା ଦେହ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇସାରିଛି ଅନନ୍ତ ଯୁଦ୍ଧସ୍ଥଳ । 

ସ୍ୱର୍ଗର ଦ୍ୱାର ନିକଟରେ ପ୍ରଶ୍ୱାସହୀନ ଦେହର, 

ପ୍ରଜ୍ୱଳିତ ପୂର୍ବର ଶୂନ୍ୟ ଆକାଶକୁ, ସ୍ଥିର ଦୃଷ୍ଟି । 

ରୋମନ୍ଥନ ହୋଇଯାଏ ଜୀବନ ଦର୍ଶନ,

ଯେତେବେଳେ -

ଗୋଟିଏ ପିଣ୍ଡିରେ ହୁତ୍ ହୁତ୍ ହୋଇ ଜଳୁଥିବା ଶବ, 

ଆଉ ଗୋଟେ ପିଣ୍ଡିରେ ସଜା ହେଉଥିବା 

ଯୁଇର କାଠ ଉପରକୁ,  

ଧଳାଲୁଗା, ଗେଣ୍ଡୁମାଳା ପିନ୍ଧିଥିବା ଅନ୍ୟ ଏକ ଶବକୁ

ନିମନ୍ତ୍ରଣ କରେ,

ସାଥିହୋଇ ଜଳିଯିବା ପାଇଁ !