ଅନ୍ଧାର

ଅନ୍ଧାର ରାତିଟି ହସି କହୁଅଛି

    ଡରି ତ ଯାଅନି ମୋତେ

ଏମିତି ଅନେକ ଅନ୍ଧାର ରହିଛି

     ସମୟର କରାଗତେ ।

ଶିଖାଏ ସେ ଧୈର୍ଯ୍ୟ କରାଏ ନିର୍ଭୀକ 

     ସାହସ ବଢାଇ ଥାଏ

ଜୀବନର ସବୁ ଅଦେଖା କଷ୍ଟକୁ

    ଆପେ ସେ ଲିଭାଇ ଦିଏ ।

କେତେ ଯେ ଅନ୍ଧାର ଜାଣି ପାରି ହୁଏ

    କେତେ ବି ଅଜଣା ଥାଏ

ଅଜଣା ଅନ୍ଧାର ଭୟ କରେ ଦୂର

    ହେଲେ ଛାତି ଥରି ଯାଏ ।

ମନରେ ଛନକା ଟଶି ଯାଇଥାଏ

    ସ୍ପନ୍ଦନଟା ବଢି ଯାଏ

ଅନ୍ଧାର ଭୟଟି ବସା ବାନ୍ଧି ଗଲେ

    ଭୟେ ଆଖି ବୁଜି ହୁଏ ।

ବାସ୍ତବ ଅନ୍ଧାର ରହିଛି ଅନେକ

     ଜୀବନେ କରେ ସେ ଘର

ସେ ଅନ୍ଧାର ଅଟେ ଏମିତି ଗୋଟାଏ

    ସମ୍ପର୍କ କରଇ ଚୂର ।

ଅଜ୍ଞାନ ଅନ୍ଧାର ଦୂର କରିବାକୁ

     ଗୁରୁ ଏକମାତ୍ର ସାର 

ସେଇ ଗୁରୁ ଯଦି ସ୍ୱାର୍ଥ ପର ହୁଏ

    ଅତି ଶୀଘ୍ର ତ୍ୟାଗ କର ।

ଉପଯୁକ୍ତ ଗୁରୁ ନ ମିଳିବ ଯେବେ

     ଅନ୍ଧାରଟା ବଢି ଯାଏ

ବିପଥଗାମୀଟି ହେଇଣ ଶେଷରେ

    କୁପଥରେ ପାଦ ଦିଏ ।

ଏମିତି ଅନ୍ଧାରେ ଯୁଦ୍ଧ ବିଦ୍ୟା ଶିକ୍ଷା 

    ଅର୍ଜୁନ ଯେ କରିଥିଲେ

ଗୁରୁ ଦ୍ରୋଣାଚାର୍ଯ୍ୟ ଆଶୀର୍ବାଦ ଲଭି

     ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଧନୁର୍ଦ୍ଧର ହେଲେ ।

ଜ୍ୟୋତି ପ୍ରଭାକର ଆକାଶେ ଉଇଁଲେ

    ଅନ୍ଧାରଟି ହଟିଯାଏ

କର୍ମରେ ଜାଗ୍ରତ ଏଇତ ଜଗତ

     ଚଳ ଚଞ୍ଚଳ ତ ହୁଏ ।

ଅମାବାସ୍ୟା ରାତି ନିଶା ଗର୍ଜୁଥାଏ

    ଅନ୍ଧକାର ଘୋଟେ ମହୀ

ବରଷା ଋତୁର ଅନ୍ଧାର ଆକାଶ 

    ନା ବର୍ଣ୍ଣି ପାରଇ କେହି ।

ଅନ୍ଧାର ଆଲୋକ ରହିଛି ଜଗତେ

    ଦୁଇଟି ତ ହିତକାରୀ

ଗୋଟିକ ବିନା ତ ଗୋଟିଏ ଅଚଳ

    ହିତ ହୁଏନି କାହାରି ।

ଏ ଅନ୍ଧାର ଯୋଗୁଁ ଆଲୋକ ଦୁନିଆ 

    ହେଇଥାଏ ଅନୂଭବ

ହସି ଉଠୁଥାଏ ଏ ଜୀବ ଜଗତ

   ହସେ ତ ଏଇ ମାନବ ।

ବିନା ଅନ୍ଧାରରେ ତିଷ୍ଟେନି ଜଗତ

    ସୃଷ୍ଟି ଯେ ହୁଏ ଅଚଳ

ଅନ୍ଧାର ରଜନୀ ହଟାଇ ଧରାକୁ

   ସ୍ୱାଗତ କରେ ସକାଳ ।

ଆକାଶରେ କଳା ମେଘ ଘୋଟିଗଲେ

     ଶୁଭ୍ର ବି ପ୍ରକାଶ ହୁଏ

ମନ ହୃଦୟଟି ଅନ୍ଧାର ହୋଇଲେ

    ନିଜକୁ ସେ ଖାଇ ଯାଏ ।