ବର୍ଷା

ବର୍ଷା ଦିନେ ଯେବେ ପ୍ରବଳ ବର୍ଷା ରେ

   ନଦୀ ଗର୍ଭ ପୂରି ଯାଇ,

ସୀମା ରେଖା ଲଙ୍ଘି କୂଳ ଲଙ୍ଘି ଯାଏ

   ଘର ଦ୍ଵାରକୁ ଭସାଇ. ।

ହାହାକାର ଆଣେ ପଲ୍ଲୀ ଓ ନଗରେ

   ପ୍ରତିଧ୍ୱନୀ ଯନ୍ତ୍ରଣାର ,

ବିପନ୍ନ ମୁଖରେ ଅନ୍ନ ଗଣ୍ଡାଏକ

   ଦେବାକୁ ନ ଥାଏ କା 'ର. ।

ଶାତ ଦିନେ ଥଣ୍ଡା ସୀମା ଟପି ଯାଇ

   ବିଯୁକ୍ତ ର ତାପମାତ୍ରା,

ମାନବ ଜୀବନ କଲବଲ କରେ

   ନିଶ୍ଚିହ୍ନ ହୁଏ ତା' ସତ୍ତା ।

ଆବାଳ ବୃଦ୍ଧ ବନିତା ପ୍ରବଳ

   ଥଣ୍ଡା ରୁ ବର୍ତ୍ତନ୍ତି ନାହିଁ '

ଜୀବନ ଯାତ୍ରା ତ ଶୋଚନୀୟ ହୁଏ

  .ବର୍ଣ୍ଣିବାର ସାଧ୍ୟ ନାହିଁ ।

ମଧୁଅନ୍ତେ ଯେବେ ରଚେ ଅଭିନୟ

   ଦାରୁଣ ନିଦାଘ କାଳ,

ସୁସ୍ଥେ ବଞ୍ଚିବାର ଆଶା ମଉଳଇ

  ପ୍ରାଣ ହୁଏ କଲବଲ. ।

ଅଂଶୁଘାତ, ଝାଡ଼ା, ମିଳିମିଳା ସାଥେ

   ହୋନ୍ତି ଯହଁୁ ଉପଗତ ,

ଯନ୍ତ୍ରଣାର ସୀମାରେଖା ଟପିଯାଏ

  . କାଳ ବୈଶାଖୀ ଉତ୍ପାତ. ।

ପ୍ରକୃତିର ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ରୂପ ଯେବେ

  ତାଣ୍ଡବ ରଚେ ଧରାରେ,

ମାନବ ସମାଜ ମେରୁଦଣ୍ଡ ଭାଙ୍ଗି

   ଭିକ୍ଷୁକ ସଜାଏ ଦ୍ଵାରେ ।

ଏ ସବୁ ସୀମାରେଖା ପରେ ତ ଅଛି

   ସହିବାର ସୀମାରେଖା ,

ସେହି ସୀମାରେଖା ଡେଇଁ ଗଲେ ନର

  ହୁଏ ରାକ୍ଷସ ରେ ଲେଖା ।

କହିବାର ସୀମାରେଖା ଟପି ଯିଏ

   ପ୍ରାଣରେ ଦିଏ ଆଘାତ,

ମଣିଷ ରେ ଗଣା ହୋଇ ସେ ନ ଥାଏ

  ପଶୁ, ରାକ୍ଷସେ ସତତ. ।

କହିବା ତାତ୍ପର୍ଯ୍ୟ ଅଟେ ଏହି ବନ୍ଧୁ !

   ଭଗବାନ ମଧ୍ୟ ଏହି

ସୀମାରେଖା ଯାଏଁ ଅପେକ୍ଷା କରନ୍ତି

   ତା'ପରେ ଯା' କରେ ସାଇଁ ।

ପୁରାଣ ପୃଷ୍ଠାରେ ପଢ଼ିଛ ତ ସର୍ବେ

   ଅବତାର ଧରି ହରି

ସଂହାରିଛନ୍ତି ତ କଂସ ଓ ରାବଣ

  କୁରୁ ବଂଶ ଯେ ମୁରାରୀ ।

ଏଣୁ ନିବେଦନ ସବୁଥିରେ ସୀମା

    ମଧ୍ୟେ ରହି ମିଳିମିଶି

ନିଜେ ବଞ୍ଚି ପୁଣି ଅନ୍ୟକୁ ବଞ୍ଚାଅ

  କଥା ଯାହା ଅବିନାଶୀ ।

,