ମୁଁ ଓ ମୋ କଲମ

ନିତି ନିତି କେତେ ଲେଖି ବସେ ହାତେ 

    ଧରି ମୁଁ କଲମ କାଳି 

ଯେତେ ମୁଁ ଭାବିଲେ କବିତାକୁ ମୋର 

   କାଗଜେ ନ ପାରେ ଢାଳି  l 

ଯେ କାହାଣୀ ମୋର ଅନ୍ତର ଫଟାଇ 

    ନିଗାଡ଼ି ଦିଅଇ କୋହ 

ତା ପାଇଁ ନୁହଇଁ ଲୋଡ଼ା କଳା କାଳି 

    ତା ପାଇଁ ଲୁଣିଆ ଲୁହ  l 

ଲେଖିଦିଏ ସିନା ପାଠକ ପାଇଁ କି 

   ଲୁହ ତା ଝରେ କି ନାହିଁ 

ଲେଖକ ମୁଁ ମୋର ପ୍ରତ୍ୟେକ ଅକ୍ଷର 

    ଲୋତକ  ଝର  ଝରାଇ  l 

ଯେତିକି ଅକ୍ଷର ଯତନେ ସଜଡା 

   ଗୋଟି ଗୋଟି ଲୁହ ଧୁଆ 

ଅନ୍ତର ଫଟାଇ ଯେ ଶବଦ ଆସେ 

   ସବୁତ ରକତ ବୁହା 

ଭବିଷ୍ୟତ ଆଉ କାହାଣୀ କାହିଁ ମୋ 

    ସବୁତ ଅତୀତ ମୋର  l 

ବାଲ୍ୟକାଳ ସେ  କରୁଣ କାହାଣୀ 

    ନୟନୁ ନିଗାଡେ ନିର 

ଭାବେ ବର୍ତ୍ତମାନ ସରସ ସୁନ୍ଦର 

   କବିତା ଲେଖିବି ବୋଲି 

କଲମକୁ ଧରି ଯେତେ ଚେଷ୍ଟା କଲେ 

    ଶୁଖିଯାଏ ତହୁଁ କାଳି  l 

ସ୍ବପ୍ନର ଅଞ୍ଜନ ଲାଗି ସେ କଲମେ 

    ସବୁ ଲେଖିଥିଲା ଭଲ 

ଧୋଇ ହୋଇଗଲା କାଳିର କଜ୍ଜଳ 

   କରି ମୋତେ କଲବଲ  l 

ହୃଦୟ ସ୍ପନ୍ଦନେ ମୋ ରୁଦ୍ଧ ବେଦନାର 

   କାରୁଣ୍ୟ ରହିଛି ଭରି 

ଅକ୍ଷର ନୁହେଁ ସେ କଜ୍ଜଳ ବାଦଲ 

   ଅପଲକେ ପଡେ ଝରି  l