ଆଖି ଥାଇ ଅନ୍ଧ

ମୁଁ ଏକ ଅନ୍ଧକାରର ସାମ୍ନା କରି

ବଜାଇ ଯାଉଛି ଗଣ ଜୀବନର ବ୍ୟଙ୍ଗ ସାହାନାଇ l

ବଞ୍ଚିବାର ଏଇ ଅନ୍ଧକାର ଗାଲିଚାରେ

ସଂଗ୍ରାମର ରକ୍ତ ରଙ୍ଗ ଫୁଲର ବଗିଚା ।

କୋଳାହଳମୟ ଜୀବନର ପ୍ରତିଟି ବିନ୍ଦୁରେ

ନୀରବ ନିଥର ସିନ୍ଧୁର ଆବୃତ୍ତି l

ହଳାହଳ ଭରା ଭବିଷ୍ୟତର ଉଦବେଳନ ଭିତରେ

ଅମୃତର ଏକ ମର୍ମଥରା କମ୍ପନ l

ଅନ୍ଧାରର ଏଇ ମାହେନ୍ଦ୍ର ଲଗ୍ନରେ

ବୀଣା ପରି ମୋହର ହୃଦୟରୁ

ସ୍ୱର ର ବେହାଗ ଆଣୁଛି l

ଅନ୍ଧାର ବୁଣି ଦେଇଛି ତାର

ଘର ବୁଢିଆଣୀ ଜାଲ ପରି l

ଅନ୍ଧାର ଛାଇ ଯାଇଛି ପୃଥିବୀରେ

ଅସନ୍ତୋଷର ଅଙ୍ଗାର ପ୍ରଲେପ ପରି l

ଅନ୍ଧାର ଲମ୍ବି ଯାଇଛି

ସାଗରର ନୀଳ ନିର୍ଜନତା ପରି l

ଆଃ ମୋହ ଭିତରେ ଅନ୍ଧାରର ରଙ୍ଗ କଣ୍ଟା ଶେଜ

ଖୁଵ ତୀବ୍ର ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦାୟକ

ଯେ ରକ୍ତାକ୍ତ କରେ ଶତାବ୍ଦୀର ପାଳିତ ଦେହକୁ l

ମୋ କଣ୍ଠରେ ଅନ୍ଧାରର ନିନାଦିତ ସ୍ୱର

ହୃଦୟରେ ସ୍ମଶାନର ଶେଷ ନୀରବତା l

ଚଲା ରାସ୍ତା ଧାରେ ଧାରେ ସମସ୍ୟାର ଯଉ ଘର

ଆଖିର ଦୋଳିରେ ଝୁଲୁଥାଏ ସମାଜର ଶବ l

ମୋ ସାମ୍ନାରେ ଅନ୍ଧାରର ଅଖଣ୍ଡ କବନ୍ଧ ନୃତ୍ୟ

ହାଡ଼ର କାଠିରେ ଅନ୍ଧାରର ଦୃଶ୍ୟ ନ୍ତର ଚିତ୍ର l

ଇଥରର ତରଙ୍ଗରେ ସମୟର ଜୀବନ୍ତ ଦୀର୍ଘଶ୍ୱାସ

କାଳର କଠୋର ହସ

ବେଞ୍ଜୁର ତାର ପରି ସ୍ପର୍ଶତୁର l

ସ୍ୱରରେ ବଜାଇ ଦିଏ ଆଲୋକର ଅନୁଭବ

ମୋହରି ଭିତରେ ଖୋଲିଦିଏ ସୃଜନର ଦଶ ଦ୍ୱାର

ସୁପ୍ତଥିବା ମୋହର ଚେତନାର ପଙ୍ଗୁ ଅବୟବ

ମୁଁ ଆଗାମୀ ପାଇଁ ଅନ୍ଧକରକୁ

ମାର୍ମିକ ଆଶ୍ଲେଷରେ କୋଳାଗ୍ରତ କରେ l