ଚପଲ୍

ପୋଲ ଉପରୁ ମୁଁ ନିରବ ଦ୍ରଷ୍ଟା

ପ୍ରବଳ ବର୍ଷା ରେ

ଭାସି ଯାଉଥିବା ଫଟା ଚପଲ୍ ର

ଶୁଭୁଥିଲା ଆର୍ତ୍ତ ଚିତ୍କାର,

ମୋତେ କିଛି କ୍ଷଣ ଧରିରଖ ବନ୍ଧୁ

ମୁଁ ତ କାହାର କାମରେ ଆସିବି ।

ମୋ ଆର ଯୋଡ଼ି ର ବନ୍ଧୁତା

ଫୁଟ୍ ପାଥ୍ ର ଭଙ୍ଗା ଦେହରେ

ସେମିତି ଯୋଡ଼ି ରହିଛି

ସେଇ ମଇଳା ଖାଲି ପାଦର ଆତ୍ମୀୟତାକୁ

ମୁଁ କେମିତି ବା ଭୂଲି ପାରିବି

ମତେ ଧରି ରଖ ବନ୍ଧୁ

ମୁଁ ତ କାହାର କାମରେ ଆସିବି।

ଜନ ସମୁଦ୍ର

ଅଗଣିତ ଉତ୍ତାଳ ତରଙ୍ଗ

ସବୁ କିଛି ର ଭାଗ୍ୟ

ପେଟ ତ ନୁହେଁ

ବିଶାଳ ପ୍ରାଚୀର ଚଢ଼ିବାର ଲକ୍ଷ୍ୟ।

ଯନ୍ତ୍ରଣା ଟା ସାଧାରଣ ଶ୍ବାସ ପ୍ରଶ୍ୱାସ

ଫଟା ଚପଲ୍ ର ଭାଗ୍ୟ ଉପରେ

ଭାର ଅନେକ ଜୀବନ୍ତ ଉନ୍ମେଷ

କିଛି କ୍ଷଣସ୍ଥାୟୀ ତ କିଛି

ଅସ୍ଥିର ଆବେଗ।

ଫୁଟ ପାଥ୍ ର କବର ତଳେ

ଅଣ୍ଡାଳୁ ଥିବା ଜୀବନର 

ଅସରନ୍ତି ଅନେକ ଲୁହ

କିଛି ଯାତନାର ତ କିଛି ଆଶଙ୍କାର।

ଭୋକିଲା ମୋଚୀର ବସ୍ତା ତଳେ

ଚିକିତ୍ସା ର ଅପେକ୍ଷା ରେ ଥିବା

ଅନେକ ବେମାର ଚପଲ୍

ସବୁ ତ ମୋ ଯୋଡ଼ି ନୁହଁନ୍ତି

ମୋତେ ଧରିରଖ ବନ୍ଧୁ

ମୁଁ ତ କାହାର କାମରେ ଆସିବି।