ନୈରାଶ୍ୟର ବାଦଲ

ବେଳେ ବେଳେ ଇଚ୍ଛା ହୁଏ

ଏକା ଏକା ବସି କାନ୍ଦି ବାକୁ

ନିଜ ସାଥେ ଅନେକ ଅକୁହା କଥା ଗପିବାକୁ

କିଏ ଶୁଣୁ ବା ନ ଶୁଣୁ

ମନର ଭାବନାକୁ ସଙ୍ଗୀତ ର ରୂପ ଦେବାକୁ

କାହାକୁ ହୁଏତ ଲାଗି ପାରେ ମୁଁ ପାଗଳ

ଅବା ଏହା ହେଉ ମୋର ପାଗଳାମୀ

କିନ୍ତୁ...

ବାସ୍ତବ ଦୁନିଆର କଠୋରତାକୁ ସାମନା କରି କରି

ଥକି ଯାଇଛି ହାରି ଯାଇଛି, ଆଉ ଝୁଣ୍ଟି ପଡିଛି

ଏ ଅସହାୟ ସମୟରେ ନିଜର ବୋଲି କେହି ନାହାଁନ୍ତି

ଆହା ପଦେ କହିବାକୁ

ରକ୍ତାକ୍ତ କ୍ଷତରେ ମରହମ ଲଗାଇବାକୁ

ମାଆଲୋ,ଧନଲୋ କହି,କୋଳେଇ ନେବାକୁ

କିଏ ବା ବୁଝିବ ଅନ୍ତର ବେଦନା

ନୈରାଶ୍ୟ ର ବାଦଲ ମୋତେ କବଳିତ କରିଛି

ଜାଣିନି,

କେବେ କେଉଁଠି କେମିତି

ଏ ସବୁର ଅନ୍ତ ହେବ

ଆଉ ମୁଁ ମୁକ୍ତ ଆକାଶର ବିହଙ୍ଗ ପରି

ଶାନ୍ତିର ନିଶ୍ୱାସ ନେବି

ସେଇ ମୂହୁର୍ତ୍ତର ଅପେକ୍ଷା ରେ ।