ଧର୍ମ କାନ୍ଦୁଛି

ଘୋର କଳିକାଳ ସ୍ଥିତି ଅସମ୍ଭାଳ ଧର୍ମ ଡାକେ ତ୍ରାହି ତ୍ରାହି

ହଳାହଳ ଵିଷ ଚଢ଼ିଛି ମସ୍ତିଷ୍କ ସ୍ୱାର୍ଥରେ ଜଗତ ବାଇ ।

ମଣିଷ ପଣିଆ ଆଜି ନିପାଣିଆ ସତ୍ୟ ଶାନ୍ତି ବାଟବଣା

ଭାବନ୍ତି ନିଜକୁ ଅତି ସିଆଣିଅ ଆଖି ଥାଉ ଦିନକଣା ।

ରକତକୁ ଚିହ୍ନି ପାରୁନି ମଣିଷ ନିଜ ଲୋକ ସାତ ପର

ନାରୀ ବଶା ନର କାମୂକ କିଙ୍କର ଲୋଭ ହିଂସା ଗୁରୁତର ।

ମାତା ପିତା ଭ୍ରାତା ସେନେହ ମମତା ଭୁଲିଯାଏ କୁଳାଙ୍ଗାର

ଯେତେ ଘୋଡ଼ାମୁହାଁ ମଦୁଆ ବାଦୁଆ କୁଳବୁଡ଼ା କାରବାର ।

ପୁଅ ବୋହୂ ନାତି ନାତୁଣୀ ରହନ୍ତି ଆନନ୍ଦେ ଘର ଭିତରେ

ମାତା ଗର୍ଭଧାରୀ ପିଣ୍ଢାରେ ପଡ଼ିଛି ଆହା କେଡ଼େ ହତାଦରେ ।

ରାତି ଯାଏ ବଢ଼ି ଥଣ୍ଡା ଆସେ ମାଡ଼ି ଛିଣ୍ଡା ଅଖା ଘୋଡ଼ିହୋଇ 

ଜାକି ଜୁକି ହୋଇ କହୁଣୀ କୁଣ୍ଢେଇ ବିଚରାଟି ଗଲା ଶୋଇ ।

ଏତିକି ବେଳରେ ଅଦିନିଆ ମେଘ କୁଆଡୁ ଆସିଲା ମାଡ଼ି 

ଆଲୁଅ କଟିଲା ଅନ୍ଧାର ଘୋଟିଲା ବିଜୁଳିକୁ ଘଡ଼ଘଡ଼ି ।

ବରଷା କଚଡ଼ା ମାରିଲା ଛିଞ୍ଚଡା ଘୁଷୁରି ଘୁଷୁରି ଯାଇ 

କବାଟ ବାଡେଇ ଯେତେ ସେ ଡାକିଲା ଜଣେ କେ ଶୁଣିଲା ନାହିଁ ।

ପୁଅକୁ ବୋହୂକୁ ନାତି ନାତୁଣୀଙ୍କୁ ବାର ବାର ଡାକୁଥାଏ

ମରିଯିବି ବାପା କବାଟ ଖୋଲ ମୁଁ ଭିତରକୁ ଟିକେ ଯାଏ ।

ଭିତରେ ଟୁପୁରୁ ଟାପର ଶୁଭୁଛି ଅହୋ କେଡ଼େ ନିଦାରୁଣ

ଚେଇଁ ଶୁଏ ଯିଏ ଉଠାଇବ କିଏ ଶୁଝୁଚି ମାଆର ଋଣ!! ।

ଓଦା ସରସର ଦେହ ଥର ଥର ଶୋଇବାକୁ ନାହିଁ ଠାଆ

ଗଳେ ଗଳଗଳ ମଥାନରୁ ଜଳ ବହୁଛି କାଲୁଆ ବାଆ ।

ଗାଆଁ ଦାଣ୍ଡେ ପାଣି ସୁଅ ଛୁଟିଲାଣି ବୁଢ଼ୀକୁ ଲାଗେ ଛାନିଆ

ଉଠିବାକୁ ବଳ ନାହିଁଟି ଦେହର ଆଶା ବାଡ଼ିଟି ନପାଇ

ଅସହାୟେ ବୁଢ଼ୀ ଉଠୁ ବାଡ଼ ଧରି ଦାଣ୍ଡରେ ପଡ଼ିଲା ଯାଇ ।

ତଳେ ପାଣି ସୁଅ ଚିକିଟା କାଦୁଅ ଉପରେ ବରଷା ଧାର 

କୁନ୍ଥେଇ କୁନ୍ଥେଇ କାନ୍ଦେ କଇଁ କଇଁ ସାହା କୃପା ଅକୂପାର ।

ପଡ଼ିଶା ଘରର ମାଆଟିଏ ଦେଖି ବୁଢୀକୁ ଉଠାଇ ନେଲା

ଲୁଗା ପାଲଟାଇ ଘଷିକୁ ଜଳାଇ ବହେ ସେକା ସେକି କଲା ।

 ରାତି ପାହିଗଲା ସୂରୁଜ ଉଇଁଲା ପୁଅ ଦେଖେ ମାଆ ନାହିଁ

 ବୋହୂକୁ ଡାକିଲା ଦେଖ କେଣେ ଗଲା, କା'ଘରକୁ ଥିବ ଯାଇ ।

ପଡୋଶୀ ଘରରେ ଜନନୀକୁ ଦେଖି ବରଷିଲା କଟୁ କଥା 

ଆଉ ମୋ ଘରକୁ ନେବିନାହିଁ ତୋତେ ନୀଚ କଲୁ ମୋର ମଥା ।

ସକଳ ବୃତ୍ତାନ୍ତ ଶୁଣି ରଘୁନାଥ ଓଲଟି ରାଗରେ ଜଳି 

ପଡୋଶୀକୁ ଗାଳି ଦେଇ କରେ କଳି ଧରମ ପଡ଼ିଲା ବଳି ।

ପଡୋଶୀ ବିଚରା ବୁଲି ଗାଆଁ ସାରା ଭଦ୍ରଲୋକ ଡକାଇଲା

ଗ୍ରାମ ସଭା ହେଲା ରଘୁଆ ଆସିଲା ସବୁ ଦୋଷ ମାନିଗଲା ।

ପଡୋଶୀକୁ କ୍ଷମା ମାଗିଲା ଅଧମା ମାଆକୁ ମୁଣ୍ଡିଆ ମାରି

ଆପଣାର ଘରେ ରଖିଲା ଯତ୍ନରେ ସଭିଙ୍କୁ ହୋଇ ଜୁହାରୀ ।

ପିତା ମାତା ଦ୍ରୋହ ଭ୍ରାତାରେ କଳହ ଡାକି ଆଣେ ଅଧୋଗତି

ଧର୍ମ ଚିରନ୍ତନ ନିଗମ ବଚନ, ପିତୃ ମାତୃ ଭକ୍ତି ଶକ୍ତି ।