ଭାବ ବିନୋଦିଆ

ଭାବବିନୋଦିଆ ଠାକୁର ମୋର କଳା କହ୍ନେଇ

ଭକତ ଭାବକୁ ପାଇବାପାଇଁ ଥାଏ ଅନେଇ ।

ଭକତ ଦୁଃଖରେ କାନ୍ଦଇ ସୁଖେ ହସଇ ସିଏ

ଭକତ ପାଇଁକି ସକଳ କଷ୍ଟ ମୁଣ୍ଡେଇ ନିଏ ।

ଭକ୍ତ ଶିରୋମଣି ବଳିଆ ପାଇଁ ସଦା ବାଇଆ 

ଦିନେ ନଦେଖିଲେ ରୁଚେନା ତାଙ୍କୁ ଅନ୍ନ ଥାଳିଆ ।

ରାତି ଅଧେ ନିଦ ଭାଜିଲା ଉଠି ଚକା ନୟନ

ବଳିଆ ସାକ୍ଷାତ ପାଇଁକି ମନ ହେଉ ଉଛନ୍ନ ।

ପିଣ୍ଢାରେ ଶୋଇଛି ବଳିଆ ତାକୁ ଭେଟିଲେ ଯାଇ

ଆସ ମୋ ସାଙ୍ଗରେ ଚଞ୍ଚଳ କହି କମଳା ସାଇଁ ।

ବଡ଼ ପଣ୍ଡାଙ୍କର ବାଡ଼ି ପଟକୁ କଲେ ଗମନ

କହିଲେ ବଳିଆ ପଣସ ଖାଇବାକୁ ମୋ ମନ ।

ପାଚିଲା ପଣସ ବାସରେ ତୋଟା ଯାଏ ମହକି

ବଳିଆ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଏ ରୀତି ଦେଖି ଉଠେ ଚମକ ।

କୋମଳେ କମଳ ଲୋଚନ ବଳରାମେ ଅନାଇ

ବୋଇଲେ ଗଛରେ ଚଢ଼ି ତୁ ଗୋଟେ ଆଣ ଛିଣ୍ଡାଇ

କରଯୋଡି କହେ ବଳିଆ ଚୋରି କରିବା ପାଇଁ

କେଉଁପରି ପ୍ରଭୁ କହୁଛ ଏ ମୋ ଯାତକେ ନାହିଁ ।

ଗଛ ଚଢ଼ା ମୁଁ ତ ଶିଖିନି ପୁଣି ଘନ ଅନ୍ଧାରେ

କିପରି ଚଢ଼ିବି କାଳିଆ ମୁହିଁ ବୁଝି ନପାରେ ।

ନଇଁ ପଡ଼ୁଛି ମୋ ପିଠିରେ ଭରା ଦେଇ ଵହନ

ଉଠି ଯାଅ ସାଙ୍ଗ ଗୋଟିଏ ତୋଳି ଆଣ ମୋ ଧନ ।

ତର ତରେ ଗୋଟେ ଛିଣ୍ଡାଉ ଖସି ପଡ଼ିଲା ତଳେ

ଜଗୁଆଳି ନିଦ ଭାଜିଲା ପାଟି କଲା ଉଚ୍ଚରେ ।

ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ ହେଲେ ଶ୍ରୀହରି ଗଛେ ଅଛି ବଳିଆ

ଧରି ନେଇ ତାକୁ ମାଲିକ ପାଶେ କରିଲେ ଠିଆ ।

ଉତ୍ତମ ମଧ୍ୟମ ପିଠିରେ ଦେଇ କଲେ ବନ୍ଧନ

ସକାଳୁ ବିଚାର ହୋଇବ କହି କଲେ ଶୟନ ।

ବଳିଆ ଚିନ୍ତଇ କାଳିଆ ତୁତ ବଡ଼ ଛଳିଆ

ଭାବରେ ଅଭାବ କରିଲୁ କିଆଁ ନୀଳାଚଳିଆ ।

ଏଣେ ବଡ଼ପଣ୍ଡା ନିଦରେ ଦେଖୁଛନ୍ତି ସପନ

ମୋ ପ୍ରିୟ ଭକ୍ତକୁ ବନ୍ଧନୁ ଶୀଘ୍ର କର ମୋଚନ ।

ପ୍ରଭାତରୁ ପଣ୍ଡା ଫିଟାଇ ଦେଇ ଭକ୍ତ ବନ୍ଧନ

ପାଦତଳେ ହେଉ ନମନ ବଳି ଭାଷେ ଏସନ ।

ହଟିଆ ନଟିଆ କୂଟିଆ ମାୟାଧର ମୋହନ

ତୋର ଲୀଳା କିଏ ବୁଝିବ ମୋର ଜୀବନ ଧନ୍ୟ ।