ଭଗବାନ ତୁମେ ଇସ୍ତଫା ଦିଅ

ତୁମେ ହର୍ତ୍ତାକର୍ତ୍ତା ଜଗତ ବିଧାତା

ସୃଷ୍ଟିକୁ ପରା ଧାରଣ ପୋଷଣ

ପୁଣି ଆତ୍ମା ରୂପୀ ଭଗବାନ ତୁମେ

ସକଳ ଜୀବ ଦେହେ ବିଦ୍ୟମାନ ।

ଚେତନଟେ ସିନା ସୁଶିକ୍ଷା ସଂସ୍କାରେ

ଲାଗିପଡିବ ସମାଜ ମଙ୍ଗଳେ

ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଶାସନକର୍ତ୍ତା ହୋଇ ତୁମେ

ଚେତାଇ ଦେଉନା କିଆଁ ସକଳେ ?

ଦେଶ ଦେଶ ମଧ୍ୟେ ବିଦ୍ରୋହର ବହ୍ନି

ଶାନ୍ତି ଭଙ୍ଗ କରେ ପ୍ରତିଟି ପ୍ରାଣ

ଧନ ଯଶ ମାନ ସବୁ କ୍ଷଣସ୍ଥାୟୀ

ବୁଝି ବି ଅବୁଝା ହୁଅଇ ଜନ ।

ଶୋଷଣ କଷଣ ନାନା ନିର୍ଯ୍ୟାତନା

ବାଧ୍ୟେ ସହେ ସାଧାରଣ ଜନତା

ମୁକୁଳି ପାରେନି ସମସ୍ୟା ଘେରରୁ

ତୁମ ପାଦପଦ୍ମେ ପିଟିଲେ ମଥା ।

ରାମ ରାଜ୍ୟ ସ୍ବପ୍ନ ସବୁ ହୁଏ ଚୂର୍ଣ୍ଣ

ନାହିଁ ଆଉ ଏଠି ନ୍ୟାୟ ବିଚାର

ଧର୍ମର ସଜ୍ଞା ଭୁଲି ଏ ମଣିଷ

ଅଧର୍ମ ସାଥିରେ ତୋଳଇ ଘର ।

ଗୁରୁ ଗୁରୁଜନ ପିତୃମାତୃ ଭକ୍ତି

ସମ୍ପର୍କ ଭିତରେ ମମତା ଊଣା

ଶୁଭାଶିଷ ବିନା ସକଳେ ଯେମିତି 

ଅଜ୍ଞାନାନ୍ଧକାରରେ ବାଟବଣା ।

କପଟ, ହିଂସା, ଈର୍ଷା, ବିଦ୍ବେଷ

କୋଳେଇ କିଏ କି ପାଇଛି ସୁଖ

ଆଡ଼ ନୟନରେ ଚାହିଁ ଦେଲେ ଟିକେ

ଘୁଞ୍ଚି ପାରନ୍ତା ତ ଏସବୁ ଦୁଃଖ ।

ଭକତ ତୁମର ତୁମେ ବି ଭକ୍ତର

ରହିଛି ଏହାର କେତେ ପ୍ରମାଣ

ଆଜି କିଆଁ ପ୍ରଭୁ ଚକ୍ଷୁ ମୁଦିଅଛ

ବଧିର ପରାଏ ରଖିଛ କାନ ।

ଭାରସାମ୍ୟ ରଖି ପାରୁନାହିଁ ଆଜି

ତୁମର କୌଣସି ଧର୍ମ ନିକିତି

କଅଣ ଅଜଣା ଆହେ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ

ତୁମକୁ ସଂସାରର ନୀତିଗତି ?

ସରବେ ହୁଅନ୍ତି ରଣଭଣ ଏଠି

ସମ୍ଭାଳି ପାରୁନା କାହାକୁ ଯେବେ

ଭଗବାନ ପଦେ ରହି କେଉଁ ଲାଭ

ଦେଇଦେବା ଭଲ ଇସ୍ତଫା ତେବେ ।

ଅଭିମାନୀ ମନ ଝୁରୁଛି ତୁମକୁ

ମନକଥା ଆଉ କହିବି କା'ରେ

କ୍ଷମା କରିଦେବ ମୋ ଧୃଷ୍ଟତା ପାଇଁ

ପ୍ରଣତି ଢାଳଇ ଚରଣ ତଳେ ।।