କର ଥରେ ପ୍ରେମ

ସମସ୍ତେ କହନ୍ତି ପ୍ରେମରେ ପଡିଲେ

ସବୁ ଦୋଷ କ୍ଷମା ମିଳିଯାଏ

ପଥହରା ବାଟୋଇଟି ନିଦାଘରେ

ଥକା ମେଣ୍ଟାଇପାରେ ବେଶ ଆରାମରେ 

ପ୍ରେମର ବିଶାଳ ବରଗଛ ତଳେ ।

କ୍ଲାନ୍ତ ଝାଳୁଆ ମୁହଁକୁ ଆଉଁସି ଦେଲେ

ଥରେ ତାର ଶୀତଳ ପବନ

ନୂଆ ଯୌବନ ସଂଚରିଯାଏ 

ଶୀହରଣେ ଦେହମନ ପୁଲକିତ

ପରମ ତୃପ୍ତି ମିଳିଯାଏ ତା କୋଳେ ।

ହାତ ଧରି ଟାଣିଆଣେ ଅମଡା ବାଟରୁ

ଦେଖାଇ ନୂଆ ଫୁଲବିଛା ପଥଟିଏ

ଆଖିର ଲୁହକୁ ପୋଛି ଫୁଟାଏ ହସ

ମନେ ଭରିଦିଏ ଏକ ନୂଆ ସକାଳ ।

ତଳେ ପଡିଯାଏ ଉଠିଥିବା ହତିୟାର

ପ୍ରେମର କେତୋଟି ଅମୃତ ଶବ୍ଦରେ

ହାର ମାନେ ସବୁ ଗର୍ବ ଅହଂକାର 

ହୃଦୟ ଖୋଜିବୁଲେ ଆଉ ଗୋଟେ ହୃଦୟ

ପ୍ରେମ ଶାଶ୍ଵତ ଚିରନ୍ତନ ଅଟେ ସବୁକାଳ ।

ଏଠି ଭଲ ପାଇବାକୁ କାହିଁକି ଯେ 

ସମସ୍ତେ କୁଣ୍ଠାବୋଧ କରନ୍ତି ପ୍ରାୟ

ମଣିଷରୁ ଦାନବ ପାଲଟେ ମଣିଷ

ଜାତିଧର୍ମ ବର୍ଣ୍ଣର ଅଫିମ ନିଶାରେ

କଠୋର ହୃଦୟ ପାଦ ତାର ଟଳମଳ ।

ପାରେନି ଚିହ୍ନି କାହାକୁ ସେ  

ସଂପର୍କର ମାନେ ତାକୁ ଅଜଣା

ଏକା ଏକା ବଞ୍ଚିବାଟା ଶିଖିଛି ସେ

ପରମାଣୁ ହାତେ ଧରି ଦିଏ ଯୁଦ୍ଧର ଡାକରା 

ଦୟାଭାବ ଆସେନି ଦେଖି ଅନ୍ୟର ବିକଳ ।

କେବେ ଥରେ ଡାକ ପ୍ରେମରେ କାହାକୁ

ଶତ୍ରୁ ବି ମିତ୍ର ପାଲଟିଯିବ

କୋଳେଇ ନେବ ଛାତିରେ ତୁମକୁ

କି ଶକ୍ତି ଅଛି ଏ ପ୍ରେମରେ 

ଅନୁଭବୀ ହିଁ ଜାଣେ ଅଦୃଶ୍ୟ ଶକ୍ତିକୁ ।

ଆସ ଆମେ ପରସ୍ପର ଆଲିଙ୍ଗନ କରିବା ଥରେ

ତାର ବିଶାଳ ଶୀତଳ ଛାଇ ତଳେ

ସବୁ ନିଦାଘ ପାଲଟିଯିବ ଶୀତରାତି

ଅମୃତ ଜୋଛନାରେ ଭିଜି ଭିଜି

ସାଉଁଟିବା ହଜିଯାଇଥିବା ଆମ ସ୍ଵପ୍ନ ମାନଙ୍କୁ ।