ଦ୍ଵିତୀୟ ଈଶ୍ଵର

କେହି କେବେ ଦେଖିଛ ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଭାବେ ଅତି ପାଖରୁ 

ରକ୍ତମାଂସ ଶରୀର ଥିବା ଚେହେରାକୁ

ମୁଁ ଭେଟିଛି ଅନେକ ଥର ତାଙ୍କୁ

ଏ ସଂସାରର ଭିଡ ଭିତରେ ।

ନାହିଁ ସ୍ଵର୍ଣ୍ଣ ମୁକୁଟ ମଥାରେ 

ଅଳଙ୍କୃତ ସୁନା ଗହଣା ପାଟ ପିତାମ୍ଵର

 ଛଳ ଛଳ ପ୍ରେମଭରା ମନଟିଏ

ଝରିପଡୁଥାଏ ସଦା ବିଶାଳ ଛାତିରୁ

ବାସ୍ନା ମହକିଉଠେ ଆତ୍ମତୃପ୍ତିରେ ।

ପୋଛିଦିଅନ୍ତି ସୁଦାମର ପାଦ ଧରି

ପ୍ରେମ ଭରା କଣ୍ଠେ ନିଜ ଅଙ୍ଗ ବସନେ

ଜାତି ଧର୍ମ ଭେଦଭାବ ଭୁଲି 

କରନ୍ତି ଆଲିଙ୍ଗନ ଭାବି ଉତ୍ତମ ସଖାଟିଏ ।

ସବୁ ଦୁଃଖ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଚାଲିଯାଏ ନିମିଷକେ

ହାତ ଥରେ ବୁଲିଗଲେ ଏ ଦେହେ

ହସହସ ସୁଲଳିତ ମଧୁର ବଚନେ

ରୋଗ ଭୁଲିଯାଇଥାଏ ସଦା ରୋଗୀଟିଏ ।

ଅଧାବାଟରୁ ଯମ ଫେରିଯାଏ 

ତୁମ ଧଳା ଫରଫର ଚେହେରା ଦେଖି

ନରମ ହାତର କୁସୁମ ପରଶେ

କି ମୃତ୍ୟୁ ସଞ୍ଜିବନୀ ଥାଏ କେଜାଣି

ପଥର ତରଳିଯାଏ ବିନା ଉତ୍ତାପରେ ।

ଚେଷ୍ଠା ଥାଏ ଅବିରତ ରଖିବାକୁ

ଅନ୍ୟର ପ୍ରାଣ ବଞ୍ଚିଥିବାଯାଏଁ

ସବୁ କଷ୍ଟ ହରିନିଅ ହସିହସି

ସେବା କରିବାରେ କି ଆନନ୍ଦ ଥାଏ

ଦ୍ଵିତୀୟ ଈଶ୍ଵର ବୋଲି ପଡୁଥାଏ ହୁରି

ସଦା ପ୍ରଣିପାତ ତୁମ ଶ୍ରୀଚରଣରେ ।