ସ୍ମୃତି

ହଜିଯାଏ ଯଦି  ମନର ମଣିଷ 

  ନମିଳେ କିଛି ଠିକଣା 

ଉଜାଗର ହୁଏ ସ୍ମୃତି ରୂପ ତାର 

  ପାଉଁଶ ତଳର ନିଆଁ ।

ଜାଳି ଦିଏ ତନୁ ତିଳ ତିଳ କରି

  ସ୍ମୃତି ତ ଅଜାଗା ଘାଆ

ବନ ପୋଡିହେଲେ ଜାଣନ୍ତି ସମସ୍ତେ

  ଅଦେଖା ମନ ବେଦନା ।

ଅପ୍ରାପତ ହୁଏ ପ୍ରାପ୍ତ ସୁଖ ଶିରୀ

  ଅତୀତ ଅବର୍ତ୍ତମାନ

ସୁଗଭୀର କ୍ଷତ ହୃଦୟରେ ସ୍ମୃତି

  ଦାହେ ଦେହ ମନ ପ୍ରାଣ ।

ଲବଣ କ୍ଷାରତା ସ୍ମୃତି ଘୁଣିଚାଲେ

  ମାଟିପାତ୍ର ନର ଦେହ

ମାଡିବସେ ଆଧି ଅକାଳ ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ

   ଘାରେ ପୀଡ଼ା ଅହରହ ।

କାଳ ଧୂମକେତୁ ରାହୁଗ୍ରାସ ପ୍ରାୟ

   ବିକଟାଳ ସ୍ମୃତି ଛାୟା

କରେ ଆଚ୍ଛାଦିତ ସ୍ୱଚ୍ଛନ୍ଦ ଜୀବନ

   ଅସରନ୍ତି ତାର ମାୟା ।

ସ୍ମୃତିର ସଂସ୍କାର ପୁନଃ ସଞ୍ଜୀବନୀ

   ଏଣୁ ଆବଶ୍ୟକ ଅତି

ସ୍ମୃତି ଇତିହାସୁ ସମୁଚିତ ଶିକ୍ଷା

   ଲଭୁ ଏ ମଣିଷ ଜାତି ।।