ଶୀତରାଣୀ

ଉପନୀତ ବୟସର ଅପରାହ୍ନ 

    ଘୋଟି ଆସେ ମୁହଁସଞ୍ଜ 

ଦର୍ପଣରେ ପ୍ରତିବିମ୍ବ ଦିଶଇ ଅସ୍ପଷ୍ଟ, 

ଦେଖୁଛି ନିରେଖି ବସି ଝାପ୍ସା ଝାପ୍ସା

    ଆକ୍ତାମାକ୍ତା ମୋ ସ୍ବରୂପ

ଲାଗଇ ଅବଶ ଅଙ୍ଗ ମାନସ ବିବ୍ରତ ।

ଅମାନିଆ ଋତୁଚକ୍ର ନାଚୁନାହିଁ

     ଝୁମିଝୁମି ଶୀତରାଣୀ

ଥରୁନାହିଁ ପ୍ରାଣତନ୍ତ୍ରୀ ଅସହଜ ସ୍ମୃତି,

ଧୂଆଁଧୂଆଁ କୁଜ୍ଝଟୀକା ଶୀତରାତି

     ନୀରବ ଜୀବନ ଗୀତି

ସ୍ବପ୍ନ ପ୍ରାତଃ ଛଳଛଳ ସୁମଧୁର ପ୍ରୀତି ।

ପ୍ରଦୂଷିତ ଦଶଦିଶ ବରଷୁନି 

     ନିୟମିତ କଳାମେଘ

ଶୁଷ୍କମରୁ ବିଲପାଟ ଗହୀର ନିରସ,

ଚାଷ ନାହିଁ ଆଗପରି ମଗୁଶିରେ

     ଫଳୁନାହିଁ ସୁନାଶସ୍ଯ

ଧାନକ୍ଷେତୁ ଛୁଟୁନାହିଁ ମହମହ ବାସ ।

ଉହ୍ମେଇରେ ନାହିଁ ତାତି ଚାହାକପ 

      ଉଷ୍ମ ଆବେଗ ବିହୀନ

ଲାଗେ ଭୟ ଅଗ୍ନିସ୍ପର୍ଶ ଶରୀର ଶିଥିଳ, 

ଶୀତରାତି ବିଗତ ଅନିନ୍ଦ୍ୟ ସ୍ମୃତି

      ରହିଛି ଅଭୁଲା କିନ୍ତୁ

ଉଦ୍ଭାସଇ ଝଲମଲ ମୁକୁତା ସକାଳ ।