ନିଦୁଆ ଆଖି

ନିଦୁଆ ଆଖିର ପଲକ ଯେବେ ଥକିଯାଏ

ଚେତନା ଓ ଅବଚେତନାର ଘଟେ ମିଳନ

ସୃଷ୍ଟି ହୁଏ ମୃଦୁ କମ୍ପନ

ଥରେ ଦେହ ଥରେ ମନ ଥରେ ଯୌବନ ।

କର୍କଶ କଣ୍ଠ ସ୍ୱର ହୋଇ ଆସେ କ୍ଷୀଣ 

ସମୟର ନିର୍ଦ୍ଦେଶରେ ଭରିଯାଏ ନିଦ

ଦେଖେ କିଛି ସତ ଆଉ କିଛି ସ୍ବପ୍ନ ।

କହିବାକୁ ଚାହେଁ

ଲେଖିବାକୁ ଚାହେଁ 

ହାତ ଥରି ଉଠେ, ଖୋଜି ବୁଲେ ।

ଗୋଟେ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ପାଖରେ ପାଏ 

ପର ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ହରେଇ ଦିଏ ।

ବ୍ୟାକୁଳ ହୋଇ ଉଠେ ସ୍ପର୍ଶିବା ପାଇଁ

ଚିତ୍କାର କରି ଉଠେ ସେ କେବଳ ମୋର 

ତାର ଦେହ ତାର ମନ ତାର ସ୍ଵନ

ସବୁ ମୋର ସବୁ ମୋର ।

ନିଦୁଆ ଆଖିରେ ଯେବେ ଆସେ ଥକ୍କାପଣ

ମନେ ପଡେ ତା ଆଲିଙ୍ଗନ 

ପ୍ରୀତିଭରା ଚୁମ୍ବନ

ଡାକି ଡାକି ଦେଖାଏ ନିଜ ବିବର୍ଣ୍ଣ ମୁଖ

ଲେଖନୀର କାଳି ଭଳି ଦିଶେ ବିବର୍ଣ୍ଣ ।

ନିଦୁଆ ଆଖିରେ ଯେବେ ନିଦ ଘୋଟିଆସେ ସେତେବେଳେ ହୃଦୟ ଝରକା ବାଟେ ଦେଖାଯାଏ ଗୋଟେ ପ୍ରତିଛବି । ଯାହାକୁ ଆମେ ସବୁବେଳେ ନିଜ ଗହନ ମନର ଗୋପନ କୋଣରେ ଲୁଚେଇ ରଖିଥାଉ । ନିଦ ଘୋଟି ଆସିବାବେଳେ ଯେଉଁ ଚେତନା ଓ ଅବଚେତନାର ସଙ୍ଗମରେ ଦେଖୁ ପ୍ରତିଛବି ତାହା ଏହି କବିତା ନିଦୁଆ ଆଖିରେ ବର୍ଣ୍ଣିତ ।