ମନର ମାନସୀ

ସୁନ୍ଦର ବନେ

ତୁମେ ଗୋ ସୁନ୍ଦରୀ

ନାହିଁ କେ ଆନ ଜଣେ

ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁର

ରଙ୍ଗେ ବିଭୋର

ହୃଦୟର କୋଣେ କୋଣେ ।

ଝରା ବଉଳର

ମହମହ ବାସେ

ମତୁଆଲା ମନ ତୁମ

ମୃଦୁ ମନ୍ଦ ମତ

ମଳୟ ପରଶେ

ମନରେ ଜାଗଇ କାମ ।

କୃଷ୍ଣ କେଶୀ ଗୋ

ସରମି ଯାଏଟି

ଆକାଶର କଳା ମେଘ

ତୁମ ଚାହାଁଣୀର

ଚହଲା ଯୌବନେ

ରୃଷ୍ୟଶୃଙ୍ଗ ନିଦ୍ରା ଭାଙ୍ଗେ ।

ତୁମେ କିନ୍ତୁ ଅଛ

ତୁମ ଗାରିମାରେ

ବସନ୍ତେ ବାସନ୍ତି ହୋଇ

ଏଣୁ ମୋତେ ତୁମେ

ତ୍ୟାଗ କରିଅଛ

ମୋ ଠାରୁ ଦୂରରେ ରହି ।