ପ୍ରଣୟ ଭାବନା

ଯେ ଦିନ ପାଇଲି ସଖୀ ଗୋ 

ତମ ପ୍ରଣୟ ବାରତା

ମାନସେ ମୋର କେତେ ଯେ ଭାବନା 

ଘୂରି ଘୂରି ଯାଏ ମଥା ।

ତୁମ ରୂପ ଗୁଣ ବର୍ଣ୍ଣନା ସହୀ

କରିଲି ଯେବେ ଶ୍ରବଣ 

ସକଳ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଅପେକ୍ଷା କଲେ 

ତୁମରି ଶୁଭ ମିଳନ ।

କନକ ପ୍ରତିମା ତୁମେ ଗୋ

କଳପନାରେ ଭାସ 

ତୁମେ ଗୋ ମରତ ଗଉରୀ 

ମୋର ମାନସେ ଆସ ।

କଳାବଉଦ ମୁଁ ହୋଇଲେ ଗୋରୀ

ତୁମେ ଗୋ ହେବ ଚପଳା 

ପଙ୍କିଳ ଜଳ ମୁଁ ସହୀ ଗୋ

ତୁମେ ଅଟ ନିର୍ମଳା ।

ପ୍ରିୟତମେ ମୁଁ ଗୋ ବସନ୍ତ 

ତୁମେ ମଧୁ କୂଜନ

ତପନ ଯେ ମୁଁ ସହୀରେ

ତୁମେ ସ୍ନିଗ୍ଧ ଚନ୍ଦନ ।

ସଜନୀ ଯେବେ ମୁଁ ବରଷା 

ତୁମେ କବିତା ସିନ୍ଧୁ 

ଶରତ ଯେବେ ମୁଁ ପ୍ରେୟସୀ 

ତୁମେ ବିମଳ ଇନ୍ଦୁ ।

ସହୀ ମୁଁ ହେମନ୍ତ ତୁମେ ଗୋ 

ଶୁଭ୍ର ଶିଶିର ତୁଲ 

ଶୀତ ମୁହିଁ ଯେବେ ପ୍ରିୟାରେ 

ତୁମେ ଶୀତ ଦୁକୁଳ ।

ପ୍ରିୟ ମୁଁ ପ୍ରେୟସୀ ତୁମେ ଗୋ 

ତୁମ ଅଭାବେ ସହୀ 

ପ୍ରଣୟିନୀ ତେଣୁ ପ୍ରଣୟୀ 

ପ୍ରାଣ ହୁଅଇ ଦହି ।

  ----୦-----