ମୁହଁରେ ହସ ମନରେ ବିଷ

ମୁହଁରେ ହସ ମନରେ ବିଷ

ରଖଇ ଯେ ସାଇତି

ସେ ହସ ମଧୁ ଲାଗେ କି ମିଠା

ଦେଇପାରେ କି ତୃପ୍ତି ?

ଅବଲମ୍ବନ କରୁଥିଲେ ବି

ଯେତେ ସେ କୃତିମତା

କାର୍ଯ୍ୟକଳାପ ଚିହ୍ନାଇ ଦିଏ

ତା’ର ଅନ୍ତର କଥା ।

ମନର ଭାବ ବଦଳେ ଯେଣୁ

ଆଚାରବିଚାରରେ

ଲୁଚି ରହିବ କିପରି ତାହା

କାହା ଅନ୍ତରାଳରେ ?

ସର୍ପ ଖଳଠୁ କ୍ରୁର ସେ ନର

ଦଂଶେ ମିଠା ବଚନେ

ଭାବେ ନିଜକୁ ଅତି ବୁଦ୍ଧିଆ

ତାହାର ମନେ ମନେ ।

ଏପରି ବ୍ୟକ୍ତି ଯେ ହୀନ ମତି

ସୁଖ ଦେଖେନା କା’ର

ମନ ଭିତରେ ମସୁଧା କରେ

ଆନର ଅପକାର ।

କହାକୁ କେବେ ଆପଣାପଣେ

ବାନ୍ଧି ସେ ନ ପାରଇ

ସ୍ବାର୍ଥ ସିଦ୍ଧିରେ କେବଳ ଧାଏଁ

କାହା ପଛେ ଗୋଡ଼ାଇ ।

ବୁଝେନି ମୂଲ୍ୟ ସେ ସମ୍ପର୍କର

ଭୋଗ ଲାଳସା ନେଇ

ଷଡ଼ରିପୁକୁ କୋଳାଏ ନିତି

ନିଜ ରସନା ପାଇଁ ।

ସମୟ ଉଣ୍ଡି ଅନ୍ତରୁ ବିଷ

ପ୍ରୟୋଗେ ଆନଠେଇଁ

ଧରା ପଡି଼ଲେ ଛି’ ଛାକରେ

ମୁଣ୍ଡକୁ ଥାଏ ନୋଇଁ ।

ବଦଳିଯିବା ସ୍ବଭାବ କେବେ

ତା’ଠାରୁ ଆଶା ନୁହେଁ 

ତା’ ସହଜାତ ଗୁଣକୁ ତୋଳି

ସେ ଖୁସି ଅମଜାଏ ।

ଜୀବନ କାଳେ କାହାର ସିଏ

ସାଜି ପାରେନା ମିତ

ଈର୍ଷା ଅସୂୟା ଧରି ହୃଦୟେ

ଚିନ୍ତେ ନାହିଁ  ବି ହିତ ।

ଏପରି ଜନଠାରୁ ସର୍ବଦା

ବିଜ୍ଞ ରହେ ଦୂରେଇ

ପୋତି ଦେଲେ ବି ତୋଷାମୋଦିରେ 

ଟିକିଏ ହଲେ ନାହିଁ ।।