ପ୍ରିୟା

ଯମୁନା ଯିବାକୁ ମନା

      ରାଧାକୁ ସିନା ,

ମିଛେ କହେ ଅସହ୍ୟ ସେ

      ଶାଶୁ ଗଞ୍ଜଣା ।

ତମେ ଯେବେ ଯାଅ ଗାଧେଇ

ଲୁଚି ଲୁଚି ଦେଖୁଥାନ୍ତି ରାଧାର ସହୀ

ତୁମ ରୂପ ଲାବଣ୍ୟ ପାଶେ

ରାଇ ରୂପ ନଗଣ୍ୟ ଦିଶେ

ଚାହୁଁ ନାହିଁ ରାଇ ଆଡ଼େ ଆଉ କହ୍ନେଇ

ତମେ ଯେବେ ଯାଅ ଗାଧେଇ ।

ବଇଁଶୀ ଫୁଙ୍କିବା ସିନା

       କାହ୍ନୁକୁ ମନା ,

ମିଛେ କହେ ବାଜୁ ନାହିଁ

       ରାଧିକା ବିନା ।

ତମେ ଯେବେ ଯାଅ ଗାଧେଇ

ଲୁଚି ଲୁଚି କାନ ଡେରେ ଯମୁନା ନଈ

ତୁମ ପାଦ ପାଉଁଜି ସ୍ବର

ବଂଶୀ ଠାରୁ ବେଶି ମଧୁର

ଭୁଆସୁଣୀ ଧାଏଁ ଦାଣ୍ଡେ ଏରୁଣ୍ଡି ଡେଇଁ

ଅସଜଡ଼ା କେଶ ବେଶ ସଜାଡ଼େ ନାହିଁ ।

ଆଗୋ ପ୍ରାଣସହୀ

ହୃଦ ନୀଳ କଇଁ 

ପାହାନ୍ତି ରଙ୍ଗୋଲୀ ନିଦେ ସପନ ନାୟିକା ,

ଦେବକି ଗୋ ମୋତେ କେବେ ମରୀଚିକା ଧୋକା ?

ପ୍ରିୟା।