ଅହଂକାର

ବେଳେ ବେଳେ ମଣିଷ ହଜିଯାଏ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ପଥରେ

ନିଶ୍ବାର୍ଥପର ଭାବନାକୁ ନେଇ ଆଗେଇ ଚାଲେ

ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ପଥିକ ଭଳି ଯେତେବେଳେ ଝୁଣ୍ଟି ପଡେ

ଅହଂକାର ର କଳା ବାଦଲ ମନ ମସ୍ତିଷ୍କକୁ ଜାବୁଡ଼ି ଧରେ

ଧିରେ ଧିରେ ସେ ଅହଂକାରରେ ଏତେ ମଜବୁତ ହୋଇ ଯାଏ

ସେ କାହାକୁ ଖାତିରି କରେନା, ଅନ୍ଧକାରର କୂଅ ଭିତରେ

ସେ ନିଜେ ଜଳେ ଆଉ ଅନ୍ୟ ମାନଙ୍କୁ ଜଳାଏ

କେବେ ସେ ଚେଷ୍ଟା କରେନା, କେବେ ସେ ଚିନ୍ତା ବି କରେନା

ଆତ୍ମ ତୃପ୍ତି ପାଇ ଅନ୍ୟ କୁ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ କରିବାକୁ

ସତରେ, ଜାଣି ହୁଏନା କାହିଁକି ଏ ମଣିଷ ଏତେ ଗର୍ବ କରେ

ଚାରିଖଣ୍ଡ କାଠ ଆଉ ଟିକେ ମାଟିର ଶେଯ ବ୍ୟତୀତ

ଆଉ କିଛି ନେବାର ପ୍ରଶ୍ନ ଉଠେନା ,

ତେବେ, କାହିଁକି ଏମିତି.....?

କେବେ ସେ ବୁଝିବ ଅହଂକାରର ସାମ୍ରାଜ୍ୟ ଭିତରୁ ବାହାରି,

ପର ଆପଣାର ଭେଦ ଛାଡି, ଏକତାର ବନ୍ଧନରେ

ବାନ୍ଧି ହୋଇ ମାନବିକତାର ଏକ ନୂଆ ଅଧ୍ୟାୟ ଆରମ୍ଭ କରିବ ।