ସାହିତ୍ୟିକ ଠାରୁ ଚାହେଁ ମାନବ ଜାତି

କାଲି କାହିଁକି, ରାତି ଅଧରେ ଚାହିଁଲି ଆକାଶକୁ

ନେତ୍ରରେ ପାଇଲି ସୁନ୍ଦର ଅଗଣିତ ତାରା ମାନଙ୍କୁ |୧|

ପଚାରିଲି ତାଙ୍କୁ ମଣିଷ ଜୀବନ ଦର୍ଶନର ଧାରା

ପାଇଲି ଉତ୍ତର ମାନବ ହୋଇ ବୁଝି ନାହିଁ ପରା |୨|

ଅସ୍ଥି-ଚର୍ମ-ମେଦର ଏ ଶରୀର ଏକ କ୍ଷଣ ଭଙ୍ଗୁର

କାଳର କବଳେ ହୁଏ ବିବର୍ତ୍ତିତ ରୁପ ଆକାର ତାର |୩|

ଯେତେ ଦିନ ପ୍ରାଣ ଅଛି ଆମେ ଚାଲିବା ଅବିରତ 

ଏଇ ଜୀବନ, ଦିନେ ଜଳିବାକୁ ହେବ, କଥା ସତ |୪|

ଆମେ ସମସ୍ତେ ସୃଷ୍ଟି ଓ କାଳର କବଳେ ଅଧିନ

ଯାବତ ସୁଖର ପରଶ ଓ ଧନ କ୍ଷଣିକରେ ବିଲୀନ |୫|

ଦିନେ ଜଳିବାକୁ ହେବ, ଏ ଅଶାର ପ୍ରଦୀପ ନେଇ 

ସମୟ ସ୍ରୋତରେ ଆମକୁ ତ ନେଇ ଯିବ ଧୋଇ |୬|

ଆଗକୁ ଆଗକୁ ଚାଲିଛି ଏ ଜୀବନ ନୌକାରେ

ମାନବ ହୋଇଛି, କିନ୍ତୁ ଚାଲେ ବିପରୀତ ଦିଶାରେ |୭|

ତୁଟି ଯିବ ମୋହ କାୟାକୁ ଛାଡି ଚାଲିଗଲେ ଜୀବ

ମରଣ ହେଲେ ଏ ଦେହ ତ ମାଟିରେ ମିଶିଣ ଯିବ |୮|

ଛୋଟ ପିଲାଙ୍କ ପରିକା ହୃଦୟଟିଏ ଥାଏ ଯାହାର

ସେ ମନୁଷ୍ୟ ସଦାବେଳେ ଅନୁଗାମୀ ହୁଏ ଆଦର୍ଶର |୯|

ଲୋଭ ଆଳସ୍ୟରେ ଆସକ୍ତ ହୁଏ ନାହିଁ କେବେ 

ବହୁ ପ୍ରତିଭାର ଅଧିକାରୀ, କିନ୍ତୁ ନଚାଲେ ଗର୍ବେ |୧୦|

ମାନ ଓ ସନମାନ ତୁଛା, ଅଲୋଡା ହୁଏ ତାହାର

ନିଜ ନିହିତ ସ୍ୱାର୍ଥ ଠାରୁ ରହେ କୋଶ କୋଶ ଦୂର |୧୧|

ସରବ ଗୁଣ ଓ ଚରିତ୍ର ଅଛି ଗର୍ବ ରଖେନି ମନରେ

ଖାଲି ମୁରୁକି ହସାଟିଏ ମାରି ଚଳଇ ହସ ଖୁସିରେ |୧୨|

ରେ ମାନବ, ଆଖିରେ କୁଢ଼ କୁଢ଼ ସ୍ୱପ୍ନ ଆଉ ସ୍ୱପ୍ନ

କାହିଁକି ଭୁଲ ଜାଣି ଏଇ ତ ଯୌବନ ଆଉ ଜୀବନ |୧୩|

ମନ ଆକାଶରୁ ସତ୍ୟ, ଭକ୍ତି ଓ ପ୍ରେମଭାବ ଭୁଲିଲେ

ନିଜେ ନିଜ ସମୟକୁ କଷ୍ଟେ ଅତିବାହିତ କରିବ ଭଲେ |୧୪|

ଯେବେ ହରାଇ ଥାଏ ଆମ ବିବେକ ଓ ମାନବିକତା 

ମଣିଷ କହୁ, କିନ୍ତୁ ହରାଇ ଥାଉ ମଣିଷତ୍ୱର ସତ୍ତl |୧୫|

କଳ ବଳ କୌଶଳ ଶିଖିଛୁ ଭୌତିକ ସମ୍ପତ୍ତି ପାଇଁ

ଖୁସିର ବର୍ଣ୍ଣମାଳା ହଜିଯିବ ଗର୍ବ ଅହଙ୍କାର କିପାଇଁ |୧୬|

ମାଆର ଜଠରରୁ ଆସି ଝିଅ ବୋହୁଙ୍କ ଇଜତ ଲୁଟୁଛୁ

ଡାକ୍ତର, ମିଛେ ଗର୍ଭ ସୁସ୍ଥତା ପାଇଁ ଗର୍ଭପାତ କରାଉଛୁ |୧୭|

ସମାଜେ ଆତଙ୍କ କରି ସଜାଉଛୁ ହତାଶା ଦୁର୍ଦ୍ଦଶା 

ତୋ ଯୋଗୁ ମାନବ ଧର୍ମ ଲଭିଛି ବିପରୀତ ଦିଶା |୧୮|

ମଣିଷ ଉପରେ ବିଶ୍ୱାସ ତେଣୁ ରହିବ ନାହିଁ

ଏହାକୁ ମନେ ରଖିବ ସାହିତ୍ୟିକ ଭଉଣୀ ଭାଇ |୧୯|

ଚାହେଁ, ସାହିତ୍ୟିକ ଠାରୁ ଏଇ ମାନବ ଜାତି 

ମାଟି ମଣିଷ ମଧ୍ୟେ ସଂଚାରି ଦେବାକୁ ଜାଗୃତି |୨୦|

ଆହେ କବିକୁଳ, ଚଳାଅ ତୁମ ଲେଖନୀ ଶକତିକୁ 

ଜୀବନ୍ଯାସ ଦିଅ ମାଟି ମଣିଷର କାହାଣୀ ବ୍ଯଥାକୁ |୨୧|

ସବୁଠାରୁ ନିଆରା ସରସ ସୁନ୍ଦର ଲେଖନୀରେ

ଜୀବନ୍ଯାସ ଦିଅ ଖଟିଖିଆ ଶ୍ରମ ଶୋଷଣର ବାରେ |୨୨|

ସରଳ ଓଡିଆ ଭାଷା ଓ ଛନ୍ଦମୟ ମାଧ୍ୟମରେ

ସ୍ବାଭିମାନ କଥା ଭରି ଦିଅ ଶ୍ରମିକ ଭାଇର ମନରେ |୨୩|

ମଣିଷ ଜାତି ଡାକେ ହେ କବିକୁଳ ତୁମ କଲମ ମୁନରେ

ହୃତ ମାନବିକତା ଫେରାଇ ଆଣ, ତୁମ ବୀଣାର ଝଙ୍କାରେ |୨୪|