ଅସହ୍ୟ ସମୟ ବିଷ

ସହି ନ ପାରୁଛି ଏକୁଟିଆରେ ମୁଁ 

   କ୍ଷୁଧାର ଯନ୍ତ୍ରଣା ଜ୍ୱାଳା 

ଚାରି କାନ୍ଥ ନୁହେଁ ଘେରିଅଛି ମୋତେ 

    ନିଷ୍ଠୁର ଏ ବନ୍ଦୀଶାଳା l 

ପୋଛି ନେଇଅଛି ସାରା ଜୀବନକୁ 

    ଅନ୍ତରୁ ମଧୁର ହସ 

ନୀରବରେ ବସି ପିଆଉଛି ମୋତେ 

   ଅସହ୍ୟ ସମୟ ବିଷ l 

ମନ ମରାଳ ମୋ ଅସରା ଆଶାରେ 

    ହେଉଥାଏ ଛଟପଟ 

ଗଗନକୁ ଭେଦି ମହାଶୂନ୍ୟ ପଥେ 

  ବିକଳେ ଖୋଜେ ସେ ବାଟ l 

ବେଳୁ ବେଳ ମୋର ହଜି ଯାଉଅଛି 

    ବଞ୍ଚିବାର ଉପାଦାନ 

ସର୍ବସ୍ୱାନ୍ତ ହୋଇ ଖୋଜୁଛି କେବଳ 

    ଅମରା ଲୋକ ସନ୍ଧାନ l 

ନିଃସଙ୍ଗତା ଦିଏ ଦାରୁଣ ଇଙ୍ଗିତ 

    ଜୀବନ ହୁଏ ଯନ୍ତ୍ରଣା 

ଲାଗେ ସବୁ ଦେଇ ପ୍ରତିଦାନରେ ମୁଁ 

    ପାଉଅଛି ପ୍ରତାରଣା l 

ଯେତେ ମୁଁ ଖୋଜିଛି ହଜିବା ପାଇଁକି 

    ଭୁଲାଇ ପାରୁନି ମନ 

ଚାହିଁଲେ ଜଳଇ ପୃଥିବୀ ଆକାଶ 

   ସୂର୍ଯ୍ୟ, ଚନ୍ଦ୍ର, ତାରାମାନ l 

ଯେତେ ଖୋଲେ ଆଖି ପ୍ରବଳ ଅନ୍ଧାର 

   ଚାରିଦିଗୁ ଆସେ ମାଡ଼ି 

ବାହୁ ମେଲି ଆସେ ବିକଟ ଦୈତ୍ୟ 

   ମହାବଳୀ ଅତ୍ୟାଚାରୀ l 

କଟି ଯାଉଅଛି ସମୟ ମୋହର 

    ନିବିଡ ଅନ୍ଧକାରେ 

ମୁଦିବି ନୟନ ରହିଯିବ ମନ 

  ସେହି ଅନନ୍ତ କ୍ଷୁଧାରେ l