ଅନୁଭୂତିର ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ

ଦିନ ଥିଲା ଯେବେ କୁକୁଡ଼ା ଡାକରେ 

ସୂର୍ଯ୍ୟ ନ ଉ ଉଁଣୁ ବୋଉ ଉଠିଯାଇ,

ଦାଣ୍ଡ ଦୁଆର ଖରକାଇ ।

ବିଛଣାରେ ଶୋଇଥାଏ 

ନିର୍ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ମୁହିଁ,

ବୋଉର ପତିଶୁଭେ,

ଆରେ ଉଠୁ, ନିତ୍ୟକର୍ମ ସାରି

ପାଠପଢି ଯିବୁ ତୁହି ।

ଚିଡା ଲାଗେ କାହିଁକି ଯେ,

ଏତେ ଶୀଘ୍ର ସୁରୁଜ ଆସେ,

ରାଜନୀର ଅନ୍ତ ଘଟେ,

ବୋଉ ଆଖିରେ କଣ

ନିଦ ନାହିଁ ଯେ

ସକାଳୁ ମୋତେ ଉଠାଇବାକୁ

କରୁଛି ପ୍ରୟାସ ।

ବାପା ଗଣ୍ଡେ ଖାଇଦେଇ

ନିଜ କାର୍ଯ୍ୟ ରେ ଯାନ୍ତି ଚାଲି,

ବୋଉ ନିଜ କଥା ଭୁଲି

ଆମ ପାଇଁ ହେଉଥାଏ ଭାଳି ।

ଖରଲେଉଟାଣି ବେଳ

ବିଦ୍ୟାଳୟୁ ଆସି ଫେଇ,

ଭାତ,ଡ଼ାଲି ସାଥେ ଶାଗ ଭଜା ,

ଗଣ୍ଡେ ଦେଇ ଖାଇ,

ସାଙ୍ଗ ସାଥୀ ମେଳେ ,

ଖେଳେ ଯାଉ ମାତି

ସନ୍ଧ୍ୟା ନହଉନୁ ବୋଉର

ଡାକରା ପହଞ୍ଚଇ ନୀତି ।

ମନର ଆକାଶେ ଆଜି

ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ସମ ସାଜି,

ଅନୁଭୁତିର ସେ ସାତ ରଙ୍ଗ,

ହୃଦତନ୍ତ୍ରୀ ଭିଜଉଛି ।

ସତେକି ଆସିବ ଫେରି

ସେ ଅଭୁଲା ଦିନ,

ଯେଉଁଠି ମିଳିମିଶି ଗୋଟେ ଛାତ ତଳେ ବିତିଥିଲା ,

ଏକ ସୁନ୍ଦର ଜୀବନ ।

ଆସନ୍ତା କି ଫେରି ପିଲାଦିନ,

ଦୁରେ ଯାଇ ଏ ଅଲୋଡ଼ା ଯୌବନ ।