ପ୍ରହେଳୀ

ଈଶ୍ଵର ତ' ମୁକସାକ୍ଷି

ମଣିଷ ସାଜିଛି ମଣିଷ ବଇରୀ

ହୋଇ କାଳ ବଇଶାଖୀ ।

 

ଧରମ ନାମରେ ଭଣ୍ଡ

ଗୋଟାଏ ହାତରେ ଗୀତା ଭାଗବତ

ଆର ହାତେ ଦେଇ ଦଣ୍ଡ ।

ଲିପି ତ, ମଧୁର ଭାଷା

ପ୍ରପଞ୍ଚ ଅନ୍ତର ତୃଷାରେ କାତର

ମାୟାରେ ମୋହିତ ଆଶା ।

ଶରଧା ନହୁଏ କଳି 

ଗୁଣ ଗାନ କରି ଚନ୍ଦନକୁ ବୋଳି

ଈର୍ଷାରେ ଯାଆନ୍ତି ଜଳି ।

ସମତା, ମମତା ଭରି

ସ୍ୱର୍ଗୀୟ ସୁଖର ସାତ ରଙ୍ଗ ଲେସି

ଅସ୍ତିତ୍ବ ଦିଅନ୍ତି ମାରି ।

ସୁଖ, ଶାନ୍ତି ଭାଙ୍ଗେ କଳି

ଘୃଣା, ବର୍ବରତା ମନେ ଅସ୍ଥିରତା

ନିରୀହ ପଡ଼ନ୍ତି ବଳି ।

ଆଖିରେ ଆଶା ବିଶ୍ୱାସ

ହୃଦୟ ପରଖି ସନ୍ଧିପତ୍ର ଲେଖି 

ଆରମ୍ଭରୁ ହୁଏ ଶେଷ ।

ଉଖାରି ଜୁଇ ପାଉଁଶ

ଆଜିର ମଣିଷ ଶବ ଖୋଜୁଅଛି

ଦେବା ପାଇଁ ମୁଖେ ବିଷ ।