ତୁମେ ସୃଷ୍ଟି ତୁମେ ସ୍ରଷ୍ଟା

ମାଟିରୁ ଆକାଶ ଯେଉଁଠି ଦେଖୁଛି 

ତୁମ ସୃଜନୀର ଛିଟା ,

ନିମିତ୍ତ ମାତର ମୁଁ ମଣିଷ ଛାର 

ତୁମେ ସୃଷ୍ଟି ତୁମେ ସ୍ରଷ୍ଟା।

ତୁମେ ନ ଚାହିଁଲେ ପିମ୍ପୁଡ଼ି ଟିଏ ବି 

ପାଏନି ତୁମ ସାନ୍ନିଧ୍ୟ ,

କିଏ ଦେଖେ ସତେ କେଉଁ ରୂପ କାନ୍ତେ

ହୃଦ ତା' ହୁଅଇ ବାଧ୍ୟ ।

ଯାହାକୁ ଯେମିତି ଦେଇଛ ଭକତି 

ଦେଖେ ସିଏ ସେହି ରୂପେ ,

ଏକ ହି ଈଶ୍ୱର ଭାବର ଠାକୁର 

ଭିନ୍ନ ଖାଲି ଯେ ସ୍ଵରୂପେ ।

ଯୁଗ ବଦଳୁଛି ରୂପ ବଦଳିଛି

ତୁମେ ଅଛ ଜନ୍ମେ ଜନ୍ମେ ,

କଳି ଯୁଗେ ତୁମେ ଜଗନ୍ନାଥ ନାମେ 

ବିରାଜିଛ ପୁରୀ ଧାମେ।

ପୁଣ୍ୟ ପଥ ଧାରେ ଏହି ଜଗତରେ 

ରଚୁଛ କେତେ ଭିଆଣ ,

ଏ ମନ ଅବୁଝା ମନେ ଭରି ଇଚ୍ଛା 

ପାଉଛି ଖାଲି କଷଣ ।

ମିଛ ଦୁନିଆରେ ସବୁ କିଛି ମାୟା

ଅଭାବି ସମ୍ପର୍କ ସାର,

ତୁମେ ହିଁ ଈଶ୍ୱର ଆଉ ସବୁ ଛାର 

ମିଛେ କୁହେ ମୋର ମୋର ।

କିଛି ନୁହେଁ ମୋର ମାୟାର ସଂସାର 

ଛାଡ଼ି ଚାଲିଯିବି ଦୂର,

ନାମ ଆଶ୍ରା କରି ସେ ନାମକୁ ଧରି

ଏ ମହିରୁ ହେବି ପାର ।

ଓଁ କାର ନାଦରେ ଭକ୍ତି ମନ୍ତ୍ର ସ୍ୱରେ 

ବନ୍ଦ ଚକ୍ଷୁ ପଟଳରେ,

ଆତ୍ମା ପକ୍ଷୀ ମୋର ଛାଡ଼ି ଏ ଶରୀର

ମିଶୁ ଶୂନ୍ୟ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡରେ ।

     ଏହି ଅଳି ଶ୍ରୀ ଛାମୁରେ .....!