ଜାଗିଉଠ କବି

ନିଜ ଅନୁଭବେ ଶବଦ ବିଭବେ

ଆଙ୍କି କବିତା ଛବି

ପାଠକ ମନକୁ ହିଲ୍ଲୋଳିବାକୁ

ଜାଗିଉଠ ଆହେ କବି ।

ପ୍ରତି ସମାଜର ବାସ୍ତବତା ଚିତ୍ର

କଲମ ଟଙ୍କାରେ ତୋଳି

ନିଶାଣେ ଭେଦାଅ ଜନତା ହୃଦୟ

ଭୁଲ୍ ତ୍ରୁଟି ଯେତେ କଳି ।

ତୁମେ ଏ ଧରାର ଦ୍ଵିତୀୟ ଈଶ୍ବର

ଖୋଲି ଦିଅ ଜ୍ଞାନଚକ୍ଷୁ

ଅଜ୍ଞାନାନ୍ଧକାର ହୋଇଯାଉ ଦୂର

ଲେଖନୀରେ ଧରା ବକ୍ଷୁ ।

‌ହୃତ ସ୍ବାଧୀନତା ଫେରି ହିଁ ବିଜେତା

ଏହି ଲେଖନୀ ବଳରେ

ସ୍ବାଧୀନତା ମନ୍ତ୍ର ପ୍ରତି ହୃଦଗତ

ହୋଇଥିଲା ସେତେବେଳେ ।

ହେ କବି କିମ୍ପାଇ ଶୋଇଅଛ ଚେଇଁ 

ନିଶାଣକୁ କର ତୀକ୍ଷ୍ଣ

ଚେତନ ହୃଦୟ ହେବାକୁ ଉଦୟ

ଆହ୍ବନର ବୀଜ ବୁଣ ।

ସକଳ ଦେହରେ ଶିରାପ୍ରଶିରାରେ

ଭେଦୁଥିବ ତୁମ ବାଣୀ

ତାହାର ପ୍ରଭାବେ କଅଁଳି ଉଠିବେ

ସମ ତେଜୋମୟ ମଣି ।

ସେ ମଣିର ଆଭା ବିଛୁରିତ ଶୋଭା

ଜୀଇଁ ଥିବାଯାଏ ଥିବ

କଲମ ନିଶାଣ ପାଇଁ ଜାଗରଣ

କବି ଜୀଇଁ ରହିଥିବ ।