ସ୍ବପ୍ନ ଓ ନିର୍ଜନ ରାସ୍ତା

ଯେତେବେଳେ ଖର୍ଚ୍ଚ କରିବାକୁ ଥିଲା ପୁରା ଜୀବନ, 

ତାଙ୍କୁ ସଂଚୟ କରିବାର ଉପାୟରେ ଲାଗି ରହିଲି । 

ଆଉ ଏବେ ନିଜ ଚାରିପଟେ, 

ପଡି ରହିଥିବା ଉଦାସ ସମୟକୁ ଦେଖୁଛି;    

ହଜି ଯାଇଥିବା ବସନ୍ତ ପରି !

ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିଲା ଗୋଟିଏ ସ୍ଵପ୍ନରେ 

ପାଲଟି ଯାଇଥିଲା ବହୁ ସ୍ୱପ୍ନକୁ ।

ସ୍ଵପ୍ନରୁ ବି ବାହାରିଥିଲେ ଅନେକ ସ୍ୱପ୍ନ ! 

ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖି ଦେଖି ଥକି ଯିବାର ଫୁଟ୍ ପାଥ୍ ବହୁତ ଲମ୍ବା ଥିଲା । 

ଘଣ୍ଟା ଘଣ୍ଟାର କଠିନ ଯାତ୍ରା କରିବାକୁ ପଡିଥିଲା ସ୍ୱପ୍ନ ପାଇଁ,    

ଆୟୁଷରୁ କିଛି ବର୍ଷ ବାହାର କରିନେଇ, 

ଜୀବନଟାକୁ ଦିନେ ରୁମାଲ୍ ପରି; 

ଚଉ ଭାଙ୍ଗ କରିବାକୁ ପଡିଥିଲା ।  

ଆଉ ଏବେ କେବଳ ରାତି, ଗଭୀର ଅନ୍ଧାରୁଆ ରାତି ।  

ସ୍ୱପ୍ନ ମାନେ ନିଦର ଟ୍ରେଜେରିରେ ଏବେ ବନ୍ଦୀ;  

କେବଳ ଚିତ୍କାର କରନ୍ତି ।  

ଶୁଣିପାରେ ମଧ୍ୟରାତ୍ରିରେ ଏକ ଆର୍ତ୍ତ ଚିତ୍କାର । 

ତାହା କାହାର ? ସେଦିନର ଅଧୁରା ସ୍ୱପ୍ନର, 

ନା' ଆଗକୁ ଆସିବାକୁ ଥିବା ଚିର ନିଦ୍ରାର ?     

କିଛି ବି -

ଯାହା କିଛି ବି ରହିଗଲା ଜୀବନର;    

ତାହା ଥିଲା ଅସ୍ପଷ୍ଟ ଓ ଧୂଆଁଳିଆ,  

ଆଲବମ୍ ର ପୁରୁଣା ଫଟୋ ପରି । 

ପୀତ ବର୍ଣ୍ଣା ସ୍ମୁତିର କୁହୁଡି ମାନେ,  

ଉଦାସୀ ଆଖିର ବୋହି ପାରୁନଥିବା ଲୁହରେ ତରଳି ଯାଆନ୍ତି ;  

ଯେହେତୁ କରିବାକୁ ଥିଲା ବହୁତ କିଛି ।

 

ସମୟ ପଠାଇଥିବା ଗୋଟିଏ ପୁରୁଣା ଚିଠିର 

(ଯାହା ଜୀବନ ପରି କେବେ ନୂଆ ନ ଥିଲା)

ଉତ୍ତର ଲେଖିବାକୁ ଥିଲା ।

ଚିଠିରେ ଲେଖା ଥିବା ପ୍ରଶ୍ନ ମାନେ ଉତ୍ତର ଚାହୁଁଥିଲେ ।

   

ଲାଇନ୍ ରେ ଛିଡା ରହିଥିଲେ ଦାୟାଦ ମାନେ,

କେତେ ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖିବାକୁ ରାତି ଖୋଜୁଥିଲେ ସେମାନେ ।     

ଲାଇନ୍ ରେ ଛିଡା ରହିଥିଲା ମୋ' ଜୀବନ,    

କେତେ କଣ ବାକି ରହିଗଲା ଖୋଜୁଥିଲା ଜୀବନ । 

ଏକ ବୟସ୍କ, ପାକଳ ହେଇ ଯାଇଥିବା ସନ୍ଧ୍ୟାରେ,      

ନିସ୍ତବ୍ଦ ହୋଇ ଛିଡା ରହିଥିବା ରାସ୍ତା ଉପରେ, 

ଉତୁରି ପଡିଥିବା ଫୁଲିଲା ମୁହଁ ସାମ୍ନାରେ ,     

ଆଉ ଗୋଟେ ସନ୍ଧ୍ୟା ଥିଲା । 

ଗାଢ଼ ଅନ୍ଧାର ଏବଂ ଉଦାସ । 

ଆଉ ଗୋଟେ ରାସ୍ତା ଥିଲା ,

ଯିଏ ବହୁ ବର୍ଷ ଧରି ଏକୁଟିଆ ଛିଡା ରହିଥିଲା । 

ମୋ' ପରି ଆଉ କିଛି ଲୋକ ଥିଲେ, 

ଯେଉଁମାନେ କେବଳ ଚକ୍କର ମାରୁଥିଲେ । 

ସେ ରାସ୍ତାର ଶେଷ ଜଣା ନାହିଁ ,     

ଆରମ୍ଭ ତ ଏବେ ଏବେ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଛି !

କିଏ କହିପାରେ ତାର ଦୁଃଖଦ ଅନ୍ତ ହୋଇପାରେ, 

କିମ୍ବା ସୁଖ ପ୍ରଦାୟକ ଯାତ୍ରାଟିଏ ହୋଇପାରେ,

କିଛି ବି ନ ହୋଇ ରାସ୍ତାଟି ସରି ଯାଇପାର   ବିତି ଯାଇଥିବା ଜୀବନରେ କରି ହୋଇଥାନ୍ତା ବହୁତ କିଛି !!