ଜହ୍ନର ଧଳା ଚାଦର ତଳେ ମୃତ୍ୟୁ ସହ ରମଣ

ମାଇଲ୍ ମାଇଲ୍ ବାଟ 

ଝାମୁର ରଡ଼ ଅଂଗାରରେ 

ଚାଲିବା ପରେ, 

ବଡ଼ ଶୀତଳ ଲାଗେ ମୃତ୍ୟୁ ।

ସରିଯାଏ, ଚାଲିବାକୁ ଥିବା 

ସବୁ ହ୍ରସ୍ୱ କିମ୍ବା ଦୀର୍ଘ ରାସ୍ତା,

ଦିନେ ଅକସ୍ମାତ୍ ।

ଶୀତଳ ହୋଇଯାଏ ଦେହ ଓ

ଦେହ ଭିତରର ଉଷୁମ ରକ୍ତ ଓ ସ୍ନାୟୁ ।

କାଠ ପରି ପଡ଼ି ରହିଯାଏ ଦେହ, 

ଚିତ୍ ହୋଇ ଖଟିଆ ଉପରେ ।

ହାତ ମାରିଲେ ଲାଗେ, 

ବରଫ ପରି ଥଣ୍ଡା !

ଜୀବନ ବୋଲି ଯାହାକୁ କହନ୍ତି -

ସେ ତ ସାପକାତି ଛଡାଇଲା ପରି

ଉତ୍ତାରେ, ନାରୀ ଦେହକୁ ବେଢ଼େଇଥିବା 

ଲାଜ ଭିଜା ଲୁଗା ।

ରମିବାକୁ ନିତମ୍ବ ଓ ଜଘନର ଗୋପନ ଅଳନ୍ଦି, 

ଛୁଇଁବାକୁ ଦୁଇଟି ଅମାନିଆ ବର୍ତ୍ତୁଳ ମାଂସାଳ ପିଣ୍ଡୁଳା,  

ଦେଖିବାକୁ ମ୍ଳାନ ଆଲୁଅରେ ସ୍ତ୍ରୀଲିଙ୍ଗୀ ଛାତିର ଲାଲ ଜାଇ ।

ସୌଷ୍ଠବରେ ଆକର୍ଷିତ ହୋଇ,

ଜୀବନ ତାର ଅର୍ଥ ଖୋଜି ପାଏ, 

ସାମ୍ନାର ଦେହ ଅଭିଧାନରୁ ।

ମନର କଦମ୍ବ ବୃକ୍ଷେ ଦୋଳି ବାନ୍ଧି 

ଜୀବନ ଝୁଲେ ;

ହାତେ ଲମ୍ବ ଜିଭ କାଢି, 

ଧଇଁପେଲା ଶ୍ଵାନ ପରି ।

ଓଃ ଜୀବନ ! ତୁ କେତେ ସୁନ୍ଦର !

ତୋ' ଭିତରେ କେତେ ପ୍ରଶାନ୍ତି !

କେତେ ସୁଖ ! କେତେ ଆନନ୍ଦ !

କଙ୍କାଳର ନଈ ଉପରେ ପହଁରୁ ପହଁରୁ, 

ବର୍ଷାଋତୁ ଆଣ୍ଠୁମାଡ଼ି ବସିପଡ଼େ, 

କଳା ମେଘ ଧରି ।

ଦେହ ଓହ୍ଲାଇ ପଡେ ଦେହରୁ,

କଦମ୍ବର ଦୋଳିରୁ ।

ଓହ୍ଲାଇ ଆସି ବସି ପଡେ ; 

ଯେମିତି ବସିଥାଏ, ବୈଶାଖର ନିଦାଘରେ

ଡାମରା ଥଣ୍ଟ ମେଲାଇ !  

ଦିନେ କାନ ପାଖରେ ଶୁଭୁଥିଲା, 

ହଳଦୀବସନ୍ତର ଡାକ । 

ଆଜି ସେ ଉଡ଼ିଗଲା,

ଆଦିମ ଅରଣ୍ୟ ଭିତରକୁ ।

ଧେତ୍ ତେରିକା -

ପୁଣି ସେଇ ମୃତ୍ୟୁ ?

ଆରେ ଭାଇ ,

ମୃତ୍ୟୁ ସଙ୍ଗେ ପଞ୍ଝା ଲଢ଼ି , 

କେହି କଣ କେବେ ଜିତିଥିଲା ?

ଏବେ ପରା ମୃତ୍ୟୁକୁ, 

ସମୁଦ୍ରରେ ଫିଙ୍ଗି ଦେଇ, 

ନିଜ ସଙ୍ଗେ ନିଜେ ଖେଳୁଛି ; 

କାନରେ ଶୁଭୁଛି ଢେ଼ଉଙ୍କ କରତାଳି ।

ଭୁଲି ଯାଇଥିଲି ଯେ-

ସମୁଦ୍ର ସବୁକିଛି ଫେରାଇ ଦିଏ ।

ତେଣୁ , ଏବେ ଏକ ଶୁଭ୍ର ଚଦର ଘୋଡେଇ 

ବିସ୍ମୟରେ ପଡି ରହିଛି ଖଟ ଉପରେ ।

ଜୀବନର ଦୃଶ୍ୟ ସବୁ, 

ପୋଷ୍ଟର ହୋଇ ଝୁଲୁଛନ୍ତି, 

ସାମ୍ନା କାନ୍ଥରେ ।

ହେଇ ଦେଖ, ଚିହ୍ନ -

କଳା ଚଷମା ପିନ୍ଧା ଗଜପତି 

ପାଖରେ, ଯେଉଁ ଯୁବତୀ ଜଣକ 

ଛିଡା ରହିଛି ଓଢଣା ପକାଇ ।

ଯାଇଥିଲା ସେ ଆଣିବାକୁ 

ଗନ୍ଧମାର୍ଦନରୁ ବିଶଲ୍ୟକରଣୀ ।

ଧଳା ଚଦର ପିନ୍ଧା ମୃତ୍ୟୁକୁ,

ଜୀବନ୍ୟାସ ଦେବା ପାଇଁ !

ସେ ଏବେ ଗାଧୁଆ ତୁଠରୁ ଫେରୁଛି ,

ଓଦା ଲୁଗା ଚିପୁଡ଼ି ଚିପୁଡ଼ି !

ପଚାରିଲ ତା'କୁ -

ଦେଇକି ପାରିବ ସେ 

ମୃତ୍ୟୁକୁ ଗୋଲାପଟିଏ

ଜୀବନର ଶ୍ମଶାନରେ ?