'ମୁଁ' ପାଇଁ ଲୁହ ଟୋପେ

ସେ କହିଲେ : ବିଶ୍ୱାସ କର 

ମୁଁ ଅଛି ତୁମ ଭିତରେ ।

ମୁଁ କହିଲି : ମିଛ, 

ତୁମେ ତ ମୋ ସାମ୍ନାରେ ଦିଶୁଛ ।

ଯିଏ ଅଛି ମୋ' ଭିତରେ 

ସିଏ ତୁମେ ନୁହଁ ,

ଅଛି ମୋ' ପରି 'ମୁଁ' ଟିଏ । 

ତୁମେ ତ ଜଗତର ନାଥ, 

ଜଗତକୁ ଚଳାଉଛ ପରା ତୁମେ ?  

କ'ଣ ହୋଇଛି ତାଙ୍କର ?

ସେ କଣ ସତରେ ଜାଣିଦେଲେ , ମୁଁ କ'ଣ ?

ସତରେ କ'ଣ ତାଙ୍କୁ ଚାହିଁ ଗାଉଥିଲି ମିଛ ଜଣାଣ ?

କିଏ କହିଦେଲା ତାଙ୍କୁ ମୋ କଥା, 

ମୁଁ କିଏସେ ?

ମତେ ଆଉ ଭାବିବାକୁ ନଦେଇ 

ମୁଚୁକୁନ୍ଦା ହସ ହସି 

କହିଲେ ସେ :

ମୁଁ ଜାଣେ , ସବୁ ଜାଣେ 

ତୁମେ କିଏସେ ?

ଆଉ କହିଲେ :

ମୁଁ ଜାଣେ ତମେ ମିଛରେ ମତେ କୁହ ସୁନ୍ଦର ।

ମୋ' ଚକା ଆଖି , ମୋ ଅଧାଗଢ଼ା ଦେହ,

ଅଂଟାଠୁଁ ତଳକୁ ନଥିବା ପାଦ, ନିରୁଦ୍ଧିଷ୍ଟ କାନ,

ନାଳିଆ ଓଠରେ ନେଫେଡ଼ିଆ ହସ 

ଏହା କଣ ତୁମକୁ ଲାଗେ ସୁନ୍ଦର ?

ମିଛ -

ଖାଲି କୁମ୍ଭିରିଆ କାନ୍ଦ କାନ୍ଦି, 

ହାତ ପତେଇ ମାଗି ଆସିଥିବାରୁ ;  

ଏ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସମ୍ଭାଳି ଆସିଛି,

ତୁମ ଘର , ତୁମ ସଂସାର ।

ମୁଁ ଜାଣେ ,

ତୁମେ ବି ଜାଣ 

ଆମେ କେହି ନୁହେଁ କାହାପାଇଁ ଅସୁନ୍ଦର !   

ଏ କ'ଣ , ତାଙ୍କ କଥା ଶୁଣି  

ଲୁହେଇ ଗଲା ଆଖି , କେଜାଣି କେମିତି,  

ଧୂଆଁ ପଶିଗଲା ବୋଧେ ଝୁଣା , ଧୂପର । 

ତାଙ୍କୁ ମୁଁ କହିଲି :

ବିଶ୍ୱାସ କର ମତେ ; 

ଏ ଲୁହ କେବଳ ତୁମ ପାଇଁ 

ଗଡି ଆସେ, ସବୁରି ଆଖିରୁ, 

ଥରଟିଏ ଦେଖିଦେଲେ,  

ତୁମ ଅଧାଗଢା ଚନ୍ଦ୍ରବଦନ ।

ବିଶ୍ୱାସ କର ମତେ, 

ତୁମେ ହିଁ କେବଳ ମୋ'ର ।

ବିଶ୍ୱାସ ଆସୁନି ମତେ ,

ମୋ' ଭଳି କ୍ଷୁଦ୍ର ପ୍ରାଣୀ ମଧ୍ୟେ 

କିପରି ପ୍ରବେଶିଛ ଏତେ ବଡ଼ ଠାକୁର !