ଡର

ସେ ଦିନର କାଳ ରାତି ନିଦଗଲା ମୋର ଭାଙ୍ଗି

ଆଉ ନିଦ ହେଲା ନାହିଁ ବାହାରକୁ ବୁଲିଗଲି

ବୁଲୁ ବୁଲୁ ଗାଆଁ ମୁଣ୍ଡେ ଯାଇ ମୁଁ ପହଞ୍ଚି ଥିଲି

ଦେଖିଲି କେତେକ ଶ୍ଵାନ ବୁଲୁଛନ୍ତି ଭୁକି ଭୁକି ।

ନିଶୂନ ରାତି ଅନ୍ଧାର ବିକଟାଳ ରବ ତାର

ଛାତିରେ ଛନକା ପସେ ଜୀବନ ଲାଗେ ଅସ୍ଥିର ।

ଅଦୂରେ ଶ୍ମାଶନ ଘାଟେ ଜଳୁଥିଲା ଗୋଟେ ଜୁଇ

ଶ୍ମଶାନର ବଟବୃକ୍ଷ ମୂଳରେ ଶୃଗାଳ ରୋଳ

ହୁକେ ହୋ ଶବ୍ଦ ମୋର ମନକୁ କଲା ଆନ୍ଦୋଳ

ମନରେ ଛନକା କିଆଁ ସହସା ପହିଲା କାହିଁ ।

ଭୟଙ୍କର ଏହି ଦୃଶ୍ୟ ବିଲୁଆ ପାଟିର ନିଆଁ

ଦେଖି ଦେଇ କ୍ଷଣେ ମୋତେ ଲାଗିଲା ବଡ଼ ଛାନିଆଁ ।

ବହୁଥିଲା ଧୀର ଶୀତ ପବନ ସିନା ମୋ ଦେହୁ

ଗମ୍ ଗମ୍ ହୋଇ କିଆଁ ବହିଗଲା ଶ୍ରମ ଝାଳ

ଆଶଙ୍କା ଛନକା ହୃଦେ ମନ ହୋଇଲା ବିକଳ

ପାଟି କରି ଡାକ ଦେବି କଥା ନଷ୍ଫୁରଇ ମୁହୁଁ ।

ସ୍ଥାଣୁ ପ୍ରାୟ ହୋଇ ଦେହ ମୁଣ୍ଡ ମୋର ମାରେ ଝାଇଁ

ଝାଳେ ଓଦା ସରସର ହୋଇ ଯାଇଥିଲା ଦେହି ।

କିଂକର୍ତ୍ତବ୍ୟ ହୋଇଗଲି ଅବଶ ହୋଇଲା ଦେହ

ଏବେଳେ ଦେଖିଲି ଏକ ଶୁକ୍ଳ ବସ୍ତ୍ର ପରିହୀତା

ଛାୟା ଏକ ନାରୀ ମୂର୍ତ୍ତି ଆଗେ ମୋର ହୋଇ ଉଭା

ତର ତର ହୋଇ ଯାଏ ଦିଶୁନାହିଁ ତାର ମୁହଁ ।

ଆଈ ମାଆ କାହାଣୀ ର ଭୂତ ପ୍ରେତ କଥା ମନେ

ପଡିଯାଇ ଦେହ ଥରେ ୟେ ନିର୍ଜନ ରାତି ଜାମେ ।

ତାକୁ ଦେଖି ମୋର ହୃଦ ସ୍ପନ୍ଦନ ହୋଇଲା ସ୍ଥିର

ସେହିଠାରେ ଗଲି ପଡି ହଜିଗଲା ମୋର ଚେତା

ଚେତା ଲଭି ଦେଖେ ଘରେ ମୋପାସେ ମୋ ମାତା ପିତା

ନପାରିଲି ବୁଝି କିଛି କିଏଦେବ ମୋ ଉତ୍ତର ।

ନିଦେ ଶୋଇଗଲି ବାକି ରହିଥିବା ରାତିତକ

ସପନ କି ଏହା ସତ କି ଅବା ଶୁଣିଲି ଗପ ।

କ୍ଷଣେ ରାତିଗଲା ପାହି ସକାଳୁ ଜାଣିଲି ଯାହା

ଗତ ରାତିରେ ମୁଁ ଭୁତ ହାବୁଡ଼ରେ ପଡି ଥିଲି 

ମୋର ପାଟି ଶୁଣି ଲୋକେ ଉଦ୍ଧାର କରିଲେ ବୋଲି

ବଞ୍ଚି ଗଲି ସିନା ଭୟ ଥରାଇ ଦେଉଛି ହିଆ ।