ଛୋଟ ପିଲା ସିନା ବଡବୁଦ୍ଧି

ଛୋଟପିଲା ସିଏ ତୁମ ପରି,          

କେହିନୁହେ ତାର ଗୁଣେ ସରି,        

ବାଜିରାଉତ ନାମଟି ତାହାର,        

ସବୁକାମ କରେ ବାଜିମାରି ।

       

ସକାଳୁ ସକାଳୁ ଉଠିପଡ଼ି,               

ଯାଏ ସିଏ ତାର ନାଆ ଧରି,            

ନଈର ସୁଅକୁ ଡରନାହିଁ ତାର,           

ସଭିଙ୍କୁ ଦିଏ ସେ ପାର କରି ।

          

ସେଦିନ କି ତାର କାଳ ଥିଲା,        

ଆକାଶରେ ମେଘମାଳ ଥିଲା,           

ସିଏକି ବୁଝିବ କାଳର କରାଳ,            

ବାର ବରଷର ଛୋଟ ପିଲା ।

      

ଢେଙ୍କାନାଳର ସେ ଟିକିଯୋଦ୍ଧା,         

ସବୁକାମରେ ସେ ସାଦା ସିଧା,       

ପ୍ରଜାମଣ୍ଡଳର କୁନି ନାୟକ ସେ,          

ନାଆ ଘାଟ ତାର ସାଥୀ ସଦା ।

         

ଗୋରା ସରକାର ହୀନ ମତି,           

ଚଲାଏ ସଦା ସେ କ୍ରୁର ନୀତି,          

ଗୁଳିକରି ରଙ୍ଗାଇଛି ନଈକୂଳ,           

ତଥାପି ନାହିଁ ବାଜିର ଭୀତି ।

       

ହୁକୁମ କରିଛି ପ୍ରଜାମେଳି,             

ଗୋରା ହେବେନାହିଁ ନଈପାରି,            

ଯାହା ହେବହେଉ ଛାଡ଼ିବନି ସେ      

ପ୍ରଜାମେଳିର ଟିକି ନାଉରୀ ।

        

ସତେ କରିଥିଲା ସିଏ ପଣ,                

ତା ଟିକି ହୃଦୟ ଏତେ ଟାଣ,      

ଗୋରାଙ୍କଡାକକୁ ପ୍ରତ୍ୟାଖାନକରି,       

ଗୁଳିରେ ହାରିଲା ନିଜ ପ୍ରାଣ ।

          

ପ୍ରାଣ ସିନା ତାର ଦେଇଦେଲା,         

ଗୋରାଙ୍କ ହୁକୁମ ନ ମାନିଲା,        

ବାଜିରାଉତ ସେ ବାଜିମାରିନେଲା,         

କାଳ କାଳ ଯଶ ରଖିଗଲା ।

             

ସିଏ ଓଡିଶାର ବୀରପୁତ୍ର,              

ଓଡ଼ିଆ କୁଳର ଚିର ସୂତ୍ର,            

ନିଜଜାତି ମାନ ରକ୍ଷାପାଇଁ ସିଏ,        

ବୁହାଇଲା ସିନା ନିଜ ରକ୍ତ ।

        

ଦେଖିନାହିଁ ଭଲରେ ଦୁନିଆ,           

ଚଳାଇନି ସଂସାରର ନାଆ,           

ନାଉରୀ ସାଜି ସେ ପ୍ରାଣବଳିଦେଲା,         

ମରି ସେ ଅମର ଟିକି ଛୁଆ ।

          

ଛୋଟ ପୁଣି ଏଡ଼େ ସେ ବିରାଟ,          

ମୃତ୍ୟୁ ତାରେ ଛାଡିଦେଲା ବାଟ,          

ଗୋରା ସରକାର ଅବାକ ହୋଇଲେ,        

ଦେଖି ତାର ଚତୁରତା ନାଟ ।

       

ସେହିପିଲାର ସେ ଦେଶଭକ୍ତି,           

ମନରେ ଆଣେ ଅଜସ୍ର ଶକ୍ତି,            

ଖେଳ ବୟସରେ ନିଜେ ଖେଳିଗଲା,     

ଥରାଇଲା ବିଦେଶୀଙ୍କ ଛାତି ।

        

ଆସରେ ଆମେ ବି ଏକ ହେବା,         

ସହୃଦେ କରିବା ଦେଶ ସେବା,       

ଅପକର୍ମଠାରୁ ଦୁରେରହି ଆମେ,       

ଦେଶପାଇଁ ନିଜ ପ୍ରାଣ ଦେବା ।

            

ଛୋଟପିଲା ସିନା ବଡବୁଦ୍ଧି,                

କରିଦେଲା ନିଜ କାର୍ଯ୍ୟ ସିଦ୍ଧି,              

ତାପରି ବାଳୁତ ପାଇ ଦେଶମାଆ,            

ଖୁସିରେ ଗରବ କରେ ରିଦ୍ଧି ।