ସଳିତା ଓ ସବିତା

ଜଣେ କୁତ୍ରିମସୂତାର ଆଲୋକଦାତା

ଆଉଜଣେ ଦୁନିଆର ଅଟେବିଧାତା

ଯିଏ ନିଜେ ଜଳି ଆନେ ଆଲୋକ ଦିଏ

ସିଏ ସଳିତା ରୂପରେ ପୂଜା ତ ହୁଏ           

ଯିଏ ଦୁନିଆର ଦୂରକରେ ଅନ୍ଧକାର l

       

ସବିତା ନାମେ ତାକୁ ଜାଣଇ ସଂସାର

 ସଳିତା ଜଳଇ ସୂତା, ତେଲ, ଦୀପ ହେତୁ 

ସବିତା ବୁଣଇ ସୁନେଲି କିରଣର ସେତୁ       

ସଳିତାରେ ମଧ୍ୟ ମିଳେ ଆଲୋକ ଉତ୍ତାପ l     

ଜାଗାତାର ପିତଳ ଓ ମାଟିର ଏକ ଦୀପ   

ସବିତାର ତେଜ ଅତି ପ୍ରକୋପ ଅଟଇ,         

ସାରା ଜଗତେ କୋଣେ ଅନୁକୋଣେ ପଡେ ସେହି

ସଳିତା ନିଜେ ଜଳିକି ପାଉଁଶ ଯେ ହୁଏ l      

ସବିତା ହିଁ ଅଟେ ନିଜେ ଅଗ୍ନିପିଣ୍ଡଟିଏ       

ସଳିତା ହେଲେବି ଛୋଟ ପ୍ରଭୁପାଶେ ଲାଗେ

ସବିତା ବି ପାଏ ପୂଜା ସଳିତାର ଆଗେ

ସବିତା ବୁଡ଼ିଲେ ଯେବେ ହୁଅଇ ଅନ୍ଧାର l

 ସଳିତା ନିଜକୁ ଜାଳି କରଇ ତା ଦୂର     

 ଜଣେ ଅଟେ ମହାତେଜ ମହାଶକ୍ତିଶାଳୀ   

 ତଥାପି ଗୁଣେ ସଳିତା ଯାଏ ତାକୁ ବଳି        

ସଳିତା ଜଳଇ ଘିଅ ତେଲକୁ ଶୋଷିଣ l      

ସବିତା ଶୁଷ୍କ କରଇ ଯେତେ ଆର୍ଦ୍ର ସ୍ଥାନ

ସଳିତା ଜାଳିଣ ଖାଦ୍ୟ ହୁଅଇ ପ୍ରସ୍ତୁତ    

ସବିତା ଯୋଗୁ ପାଦପେ ହୁଏ ଖାଦ୍ୟ ଶସ୍ୟ

 ଜଣେ ଜଳିଲେ ଜାଣିବ ଦିବସ ହୋଇଲା l

      

ଆଉଜଣେ ଆସେ ହେଲେ ରଜନୀ ପହିଲା

ହେଉପଛେ ଜଣେ ବଡ଼ ଆଉ ଜଣେ ସାନ

ପରଉପକାରେ ଲାଗେ ଦୁହିଁଙ୍କ ଜୀବନ   

ଆସ ଆମେ ବି ସାଜିବା ସବିତା ସଳିତା

ଆନଉପକାରେ ଲାଗି ହେବା ଜଗତଜିତା |