ସଳିତା ଓ ସବିତା

ଜଣେ କୁତ୍ରିମସୂତାର ଆଲୋକଦାତା

ଆଉଜଣେ ଦୁନିଆର ଅଟେବିଧାତା

ଯିଏ ନିଜେ ଜଳି ଆନେ ଆଲୋକ ଦିଏ

ସିଏ ସଳିତା ରୂପରେ ପୂଜା ତ ହୁଏ     |      

ଯିଏ ଦୁନିଆର ଦୂରକରେ ଅନ୍ଧକାର 

 ସବିତା ନାମେ ତାକୁ ଜାଣଇ ସଂସାର

 ସଳିତା ଜଳଇ ସୂତା, ତେଲ, ଦୀପ ହେତୁ 

ସବିତା ବୁଣଇ ସୁନେଲି କିରଣର ସେତୁ   |    

                                                     ସଳିତାରେ ମଧ୍ୟ ମିଳେ ଆଲୋକ ଉତ୍ତାପ   

ଜାଗାତାର ପିତଳ ଓ ମାଟିର ଏକ ଦୀପ,   

ସବିତାର ତେଜ ଅତି ପ୍ରକୋପ ଅଟଇ,         

ସାରା ଜଗତେ କୋଣେ ଅନୁକୋଣେ ପଡେସେହି|

ସଳିତା ନିଜେ ଜଳିକି ପାଉଁଶ ଯେ ହୁଏ,        ସବିତା ହିଁ ଅଟେ ନିଜେ ଅଗ୍ନିପିଣ୍ଡଟିଏ,          ସଳିତା ହେଲେବି ଛୋଟ ପ୍ରଭୁପାଶେ ଲାଗେ,  ସବିତା ବି ପାଏ ପୂଜା ସଳିତାର ଆଗେ |

ସବିତା ବୁଡ଼ିଲେ ଯେବେ ହୁଅଇ ଅନ୍ଧାର,       ସଳିତା ନିଜକୁ ଜାଳି କରଇ ତା ଦୂର ,          ଜଣେ ଅଟେ ମହାତେଜ ମହାଶକ୍ତିଶାଳୀ,      ତଥାପି ଗୁଣେ ସଳିତା ଯାଏ ତାକୁ ବଳି |       

ସଳିତା ଜଳଇ ଘିଅ ତେଲକୁ ଶୋଷିଣ,         ସବିତା ଶୁଷ୍କ କରଇ ଯେତେ ଆର୍ଦ୍ର ସ୍ଥାନ,       ସଳିତା ଜାଳିଣ ଖାଦ୍ୟ ହୁଅଇ ପ୍ରସ୍ତୁତ,         ସବିତା ଯୋଗୁ ପାଦପେ ହୁଏ ଖାଦ୍ୟ ଶସ୍ୟ |

ଜଣେ ଜଳିଲେ ଜାଣିବ ଦିବସ ହୋଇଲା,  ଆଉଜଣେ ଆସେ ହେଲେ ରଜନୀ ପହିଲା, ହେଉପଛେ ଜଣେ ବଡ଼ ଆଉ ଜଣେ ସାନ,

ପରଉପକାରେ ଲାଗେ ଦୁହିଁଙ୍କ ଜୀବନ  | 

ଆସ ଆମେ ବି ସାଜିବା ସବିତା ସଳିତା,

ଆନଉପକାରେ ଲାଗି ହେବା ଜଗତଜିତା,             ନିଜେ ଜଳି ଆନର ହିତ ଯେ ଚିନ୍ତିବା,                    କେବେ ବି କାହାର ଅନିଷ୍ଟ ନ କରିବା |