ଅବୁଝା ଜହ୍ନ

ଅମାନିଆ ଦୁଷ୍ଟ ଜହ୍ନ ମୋ ବାଲକୋନୀରେ,

ଟିକେ ଦେଖା ଦେଉଛି ଟିକେ ଲୁଚି ଯାଉଛି,

ଖଣ୍ଡି ବାଦଲ ଫାଙ୍କରେ ।

କିଛି କହିବ କହିବ ଭାବୁଛି ହେଲେ କହିପାରୁନି ମୋତେ,

ମୁଁ କିଛି ବୁଝୁଛି କିନ୍ତୁ ନ ବୁଝିପାରିବାର ବାହାନା କରୁଛି,

ଅବୁଝା ଜହ୍ନ ସାମ୍ନାରେ ।

ରଣୀ ଫୁଲିଆ ଜୋଛନାରେ ଶୁଭ୍ର ଶେଫାଳୀର ଚାହାଣୀ,

ଉଦାସୀ ମନତଳେ ଟିକିଏ ରୋମାଞ୍ଚ ଭରୁଛି,

ମାଦକ ଭରିଛି ବାସ୍ନାରେ ।

ଜ୍ୟୋସ୍ନାୟୀତ ନିଶବ୍ଦ ରଜନୀ ଏକାନ୍ତରେ ଜହ୍ନ ଆଉ ମୁଁ.

ନୀରବ ଝଡର ସୂଚନା ଦୂର ଦିଗନ୍ତର ଚକ୍ରବାଳ ତଳେ.

ବିଭୋର ମୁଁ ଜହ୍ନ ରୋଷଣୀରେ ।

ଯୋଜନ ଯୋଜନ ଦୂରତା ତଥାପି ହାତ ପାହାନ୍ତାରେ.

ଛୁଇଁବାକୁ ହାତ ମୋର ଅଜାଣତେ ପ୍ରସାରିତ ହୁଏ.

ସେ ଯେ କଳଙ୍କ କାଳିମା ।

ବିସ୍ମୃତ ଚେତନଶକ୍ତି ତାର ଆକର୍ଷଣେ ଦୂର ଚାନ୍ଦ ସେ,

ନୀଳ କଇଁ ସାଜି ପାଇବାକୁ ତା ସାନିଧ୍ୟ୍ୟ ବିମୁଗ୍ଧ ତା ରୂପରେ .

ଢଳ ଢଳ ମୁକ୍ତାବିନ୍ଦୁ ନୟନ କୋଣରେ ।