ଆଶା ଆଲୋକର

ଅନ୍ଧକାର କୋଳରେ କେବେ ଉଆଁସ ଆସେ ତ,

 କେବେ ପୂର୍ଣ୍ଣମୀ ଚନ୍ଦ୍ରର ସ୍ନିଗ୍ଧ ଜ୍ୟୋସ୍ନା

ବିଞ୍ଚି ହୋଇପଡେ ଧରା ବକ୍ଷରେ l 

ଅନ୍ଧକାର ଅସ୍ଥାୟୀ କିନ୍ତୁ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଚିରସ୍ଥାୟୀ l

ହେଲେ,

ତା'ର ଆଶା ନା ପୂର୍ଣ୍ଣମୀର ଶୀତଳ ଜୋଛନାରେ,

ନା ସକାଳର ଉଷୁମ ଆଲୋକରେ l

ସ୍ୱପ୍ନ ତାର କୁହୁଳି ଉଠେ ଚୁଲି ଧୂଆଁରୁ ଉଠୁଥିବା

ତତଲା ଧାସରେ,

ଗବ ଗବ ହୋଇ ଫୁଟୁଥିବା ପେଜ

ଆଉ "ମୁଠାଏ ଭାତରେ"l

ତୃପ୍ତି ତା'ର ଲୁଣ ଲଗା ପଖାଳରେ କଂସାରେ l

ଜୀବନର ଗଭୀରତା କେତେ

ସେ କେବେ ପରଖିବାକୁ ପ୍ରୟାସ କରିନି l

ପ୍ରୟାସ କରିଛି ତ କାରଖାନାର ଚରଖାରେ

ଫେସି ନିଜ ବାହୁର ବଳ,

ଚିପୁଡ଼ି ଦେଇ ସବୁତକ ନିଃଶ୍ୱାସ,

ସ୍ବେଦାକ୍ତ ଶରୀରର କ୍ଳାନ୍ତି,

 ଆଉ ଭୋକିଲା ଉଦର ଜ୍ୱାଳା ମେଣ୍ଟାଇବାକୁ l

ତା ହାଡୁଆ କାନ୍ଧରେ ଲଦା ଚାରି ଚାରୋଟି ଜୀବନ ମୁହଁରେ

ଅନ୍ତତଃ ଶୁଖିଲା ରୁଟି ଖଣ୍ଡେ ଦେବାକୁ,

ଯେମିତି କ୍ଷୁଦାର୍ଥ ଶାବକ ଥଣ୍ଟରେ ବିହଙ୍ଗ

ଭରିଦିଏ ଦାନା l

ଭିଡ଼ ମଧ୍ୟରେ ଆତୁର ଜୀବନ ଖୋଜେ ତ କେବଳ

ବଞ୍ଚିବାରା ରାହା l

ନା ଛାଇ ରେ ମୋହ,

ନା ଶ୍ରାବଣକୁ ଆଶା l

ନିଦାଘ ତାତିରେ ଜଳି ବି ସେ କରେ କେବଳ

କର୍ମକୁ ଭରସା l

ଆଜି ନିସ୍ତେଜ ଆଖି

ଚାହିଁ ରହିଛି ମୁକ୍ତ ଆକାଶକୁ,

ଫଟା ଚାଳରେ ଉଦିତ ଦିବାକରକୁ ଦେଖି ,

ଆତୁରେ କରେ ନିବେଦନ l

ତୁମେ ଅଟକି ଯାନ୍ତନି ଚିର କାଳ ପାଇଁ,

ଏ ନିଃଶବ୍ଦତା, ଏ ନୀରବ ପୃଥିବୀ ଚେଇଁ ଉଠନ୍ତା ପୁଣି,

ତୁମେ ଅଟକି ଯାନ୍ତନି,

"ଦୂରୀଭୂତ ହୋଇ ଯାଆନ୍ତା

ଏ ମହାମାରୀ କବଳିତ ଅନ୍ଧକାର" l

ଆଜି କେବଳ ତା'ର ଆଲୋକରେ ଆଶା l

ମେଞ୍ଚାଏ କଳା ବୋଳି ହୁଅନ୍ତା ପଛେ ମସ୍ତକରେ

କାରଖାନାର ଚରଖାରୁ,

ହେଲେ, ଏ ରାତି ପାହିଯାଆନ୍ତା,

ପାଦ ପୁଣି ଧାଇଁ ଯାଆନ୍ତା,

କର୍ମର ପକ୍କା ସଡ଼କରେ l

ପେଟର ଭୋକ ମରିଯାନ୍ତା,

ଜୀବନ ପୁଣି ଜୀଇଁ ଉଠାନ୍ତା l