ବାପା

 ଜହର ରୂପକ    ସଂସାର ନାଆରେ

       ଭାସି ଯାଇଅଛ ତୁମେ

  ସତ ଚେଷ୍ଟାକଲେ  ତୁମ ବଳିଦାନ

       ଭୁଲି ପାରିବୁନି ଆମେ ।

  ନିଜର ସୁଖକୁ     ଚାପି ଦେଇଅଛ 

       ଲୁହ ଭିଜା ଆଖି ତଳେ

  ତୁଚ୍ଛା ମିଛଟାରେ   ହସି ଦେଇ ଯାଅ

        ନଜାଣିଲୁ କେହି ଜଣେ । 

  ସନ୍ତାନ ଭବିଷ୍ୟ   ଗଢ଼ି ଦେବା ଲାଗି

       ଦେଖାଇଛ ନାଲି ନେତ୍ର 

   ଉପର ମୁହଁରେ    ରାଗ ତମ ତମ 

       ହୃଦୟ କଅଁଳ ପତ୍ର ।

   ଉପର କଠିନ     ଅନ୍ତର କୋମଳ 

        ବିଶାଳ ହୃଦୟ ଧାରୀ

  ତୁମେ ଆମ ପାଇଁ    ଚଳନ୍ତି ଠାକୁର

        ଆସିଅଛ ଅବତରୀ । 

  ମାଆ ଠାରୁ ବଳି   ସ୍ନେହ ବି ଦେଇଛ

       ଯେବେ ରାଗିରୁସି ଯାଉ

  ତୁମ ଠାରୁ ଯେତେ  ସ୍ନେହଶ୍ରଦ୍ଧା ମିଳେ 

       ଅନ୍ୟଠି ତାହା ନ ପାଉ ।

   କେତେ ଯେ'ଦେଖିଛ    ଆମ ପାଇଁ ସ୍ଵପ୍ନ 

         ଦିବାରାତି ଏକ କରି

   ମୁଣ୍ଡ ଝାଳ ତୁଣ୍ଡେ      ମାରି ଦେଇଅଛ

        ହାତରେ କୋଦାଳ ଧରି ।

   ଲୋକ ଦେଖାଣିଆ     ପିତୃ ଦିବା ବୋଲି

         ଗାଇବୁ କି' ମିଛ ଯଶ

   ଶ୍ଵାସ ଥିବା ଯାଏଁ      ଯଶ ଗାଉଥିବୁ

        ଆସୁ ନ ଆସୁ ଏ ଦିବସ ।