ସ୍ଵାର୍ଥନଈ ତୀରେ ବିଚରା ନାଉରୀ

ଥକିଗଲି ସଖା  ସ୍ଵାର୍ଥନଈ ସୁଏ

     ପରାଣ ନାଉରୀ ସାଜି

ଆଚମ୍ବିତ ଆଜି   ହୋଇଯାଏ ହିଆ

     ପୁରୁଣା କଥାକୁ ହେଜି ।

କେତେ ଧନୀ ମାନୀ   ନିର୍ଦ୍ଧନ ରଙ୍କକୁ

     ଲଗାଇଛି ନେଇ କୂଳେ 

ତଥାପି ନିରୀହ     ନାଉରୀ ମନରେ

    ଅହଙ୍କାର ନାହିଁ ତିଳେ ।

କୋଉଠି କେଜାଣି   ଥିଲା କାଳ ମେଘ

     ଅଦିନେ ବରଷି ଗଲା

ଝାଟିମାଟି ପ୍ରାଣ    ଚାଳ ଛପରକୁ

    ନିମିଷେ ଉଭେଇ ନେଲା ।

ବାସହରା ହୋଇ    ଲୋଡ଼ିଲି ଆଶ୍ରୟ

    ସାହାରା ହୋଇବ ବୋଲି

ସାହାରା ତ ଦେଲ    ମତଲବ ରଖି

     ତାହା ଜାଣି ନପାରିଲି ।

ନିଶି ଦିବା ଏକ     କରିଦେଇଥିଲି

      ଭୁଲାଇ ନିଜର ବ୍ୟଥା

ମତଲବ ତୁମ     ପୁରିଗଲା ପରେ

      ପାଶୋରିଲ ସେଇ କଥା ।

ନଦୀର ସେପାଖେ    ନାଆକୁ ଲଗାଇ

       ହିସାବ କରିଲି ବସି

କେତେ ଆଣିଥିଲି    କେତେ ଯେ ହାରିଲି

       ପାରିଲିନି ଅଙ୍କକଷି ।

ତାଡ଼ନା ଦୁଃଖରେ     ମ୍ରିୟମାଣ ହୋଇ

        ଲୋତକ ବୁହାଏ ଆଜି

ଥକିଗଲି ସଖା    ସ୍ଵାର୍ଥନଈ ସୁଏ

     ପରାଣ ନାଉରୀ ସାଜି....।।