ତୁଚ୍ଛ ମୋହ

ମୋର ମୋର ବୋଲି କେତେ ତୁ କହୁଛୁ 

ମୋର ବୋଲି କିଛି ନାହିଁ, 

ଆସିଥିଲୁ ଏକା ଯିବୁ ମଧ୍ୟ ଏକା

ଶୂନ୍ୟ ହାତେ ଯିବୁ ତୁହି ।

ମାଟିର କାୟାଟା ମାଟି ହେବ ଦିନେ 

ଛ-ଖଣ୍ଡେ ନେବେ ଶ୍ମଶାନେ,

ଦାହ କରିସାରି ବ୍ୟସ୍ତରେ ବୋଲିବେ

ନରହିବା ଏଠି ଜଣେ ।

ଭାଇ ବନ୍ଧୁ ସଖା ନିଜର କୁଟୁମ୍ବ

ସାଥିରେ ଶ୍ମଶାନ ଯାଏଁ,

ବାର ପତ୍ର ପରେ ସବୁ ଭୁଲିଯିବେ

ମନେ ନରଖିବେ କିଏ ।

ବାଧ୍ୟ ଅବାଧରେ କାନ୍ଦୁଥିବେ ପୁଣି

ଲୋକଦେଖାଣିଆ ସତେ, 

ବନ୍ଧୁ ବାନ୍ଧବଠୁ ଆରମ୍ଭ କରି ଯେ 

ପୁତ୍ର ବଧୁ ଅଛି ଯେତେ ।

ସଂସାରଟା ଏକ ମାୟାର ଜଞ୍ଜାଳ

ସେହୁ ଗ୍ରାସିଅଛି ମନ, 

ମାୟାର ଜାଲରେ ଫଶିକରି ତୁହି

କରୁ ଜୀବନକୁ ନ୍ୟୁନ ।

ସାଂସାରିକ ମୋହେ ପ୍ରୀତି ହୋଇକରି

ନିଜ ସ୍ୱାର୍ଥ ନିଜେ ଦେଖୁ, 

କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଭୁଲାଇ କୃପଣ ହେଉଛୁ 

ଲଭି ନପାରିବୁ ମୋକ୍ଷକୁ ।